„Za zaciągniętą zasłoną pewna bardzo stara Polka o kończynach chudych jak patyki i pokrytych ropiejącymi ranami leżała dogorywając powoli w okropnym fetorze wydzielin własnego ciała. Oczyścił ją, umył najdelikatniej jak potrafił, podał półtorej tabletki na otępienie i zostawił, by umierała dalej, tyle że w męczarniach nieco mniejszych niż dotychczas.”

„A starzy, młodzi, chudzi i grubi,Patrzą i się dziwująJak bardzo można się nie lubić,Nawzajem się miłując.”

„Fioletowy miś – odparł Patch i odebrał okropnego pluszaka ze splątanym fioletowym futerkiem. Podał mi go. – To dla mnie?”

„Albo robiło się ciemno i wszystko zaczynało być jeszcze bardziej nijakie. Albo powoli umieraliśmy.”

„Medycyna uczy, że starzy kawalerowie umierają w obłędzie, żonaci zaś umierają, nie zdążywszy zwariować.”

„O dawna już żyję bez Boga; prawdopodobnie nauczę się bez Niego umierać.”

„Jeśli starzy nie potrafili czynem dowieść słuszności swych idei, młodzi mają prawo wcielać w życie idee własne.”

„Starzy ludzie idą powoli.
Ciągną za sobą
długie i coraz cięższe życie.”

„Ta stara maszyna już dalej nie pociągnie.”

„Zrobiło mi się lekko, ból powoli mijał, a ja wiedziałem, że tracę przytomność umieram.”