„Albowiem echo jest jak dusza głosu, co się rozbudza w miejscach opustoszałych.”

„Echo: p a p u g a głosu.”

„Od mego ciała do twego
droga jak ręka prosta,
lecz ciągle dzieli nas echo
w sercu podwójnym i głosach.”

„Śpiewne i zbolałe głosy dzieci na opustoszałych polskich drogach, wołające o kawałek chleba (…) Ileż to razy powracały w mojej duszy, jak echo dalekiego płaczu i nie dający spokoju wyrzut sumienia! Maluchy te, to była sama skóra i kości, wychudzone i wyciągnięte rączki, nóżki jak patyczki, trzęsące się z zimna w zbyt szerokich spodenkach… Nagle zbiegały się zewsząd, kiedy pojawiały się pociągi z włoskimi żołnierzami (…) walczyły o kawałki chleba rzucane im z okien pociągu… i na własne oczy widziałem, jak niemiecki wartownik wystrzelił serię z karabinu w sam środek tej hałaśliwej, obdartej gromadki!”

„Albowiem bardzo niechętnie opuszcza dusza ciało i wierz mi, że płacz jej i boleść nie są bez przyczyny.”

„Ulepszać duszę nauką, aby posuwać się przed siebie i pozostawić wszystko, albowiem dusza jest domem wszystkiego. Zaiste dusza jest naczyniem, zaś nauka – kagankiem, a mądrość ludzka – oliwą.”

„Głos sumienia: domofon duszy.”

„Plotka – echo nieprawdy.”

„Telewizja przynosi echo obrazu.”

„Aktor użycza postaci swojego głosu, swojego ciała, duszy i doświadczeń.”