„Moja powinność jest jasna. Pocieszać nawet tam, gdzie pociechę się odrzuca – prowadzić.”

„Moja wiara prowadzi do zbawienia. Nawróćcie się.”

„Nie tylko jego twarz, ale cała postać wyrażała tak wielki smutek, że nie odważyłam się go pocieszać nawet najmniejszym gestem. Było jasne, że chce pozostać sam na sam ze swą żałobą. Wydawało mi się, że zmalał: czapka niemal zakrywała mu twarz, oczy tonęły w powstrzymywanych z wysiłkiem łzach. Gdy nasze grono postąpiło naprzód wraz z tłumem żałobników, poszedł za nami bez oporu, tak jakby wdzięczny był, że prowadzimy go do zmarłej towarzyszki.”

„O, zaprawdę ciężki to chleb całe życie pocieszać niepocieszonych, bezradnych, zbłąkanych. Ciężki i jakże gorzki. Trzeba być samemu jednym z nich, może nawet najbiedniejszym spośród biednych, zagubionym w niepewności tego i tamtego świata, a może i grzesznym jak oni, aby ta twoja pociecha nie była słowami, aby wspólna była wasza pociecha, jak wspólny jest wasz los. Zastanawiam się nieraz, czy w tych wszystkich nadziejach, co je w ludzkich sercach budziłem (…) sam dla siebie nie szukałem pocieszenia. Tylko że im dłużej człowiek innych pociesza tym go mniej znajduje dla siebie, tym gorzej zwątpieniem nasiąka.”

„Słyszą i widzą i właśnie dlatego twierdzą,
Że mają prawo domagać się od myśli pociechy.
Pociechy i ukojenia nie prawdy.”

„Powinności należą do nas, konsekwencje do Boga.”

„Łzy są pociechą nieszczęśliwych.”

„Jest wielką zaletą myśleć w nieszczęściu o powinności.”

„Mój byt zwycięża (…) nad powinnością trwania.”

„Przeciw potworom iść to jest powinność śmiertelnych.”