„Są takie dni w tygodniu,
gdy nic mi się nie układa
i jak na złość wypada wszystko z rąk.
Zasłaniam wtedy okna,
w najdalszym kącie siadam
i sama z sobą chcę do ładu dojść.”

„tylko taki kąt,
mały kąt mi wskaż,
gdzie twój słychać śmiech,
widać twoją twarz,
chcę gdy słońca krąg
wzejdzie – być co dnia
cieniem twoich rąk,
cieniem twego psa
nie opuszczaj mnie”

„Poznań był opatulony firanami, które szczelnie zasłaniały okna, aby nie mogło się wedrzeć do wnętrza żadne nieproszone spojrzenie.”

„Sama doszłam do tego, gdzie jestem.”

„Nigdy nic nie zrobiłem. Nie siadałem i nie celebrowałem. Widzisz, w momencie śmierci Bona ja chwilę wcześniej się ożeniłem. I to też pamiętam. A jeśli zapomnę, może dojść do kolejnej śmierci! Zobaczyłbym Bona wcześniej, niżbym chciał!”

„Chciałem zmienić świat. Doszedłem jednak do wniosku, że mogę jedynie zmieniać samego siebie.”

„Nienawidziłem siebie. Helena to przykład złości na samego siebie.”

„Mistrz był nieubłagany dla tych, którzy lubowali się w rozczulaniu nad sobą i pielęgnowaniu złości. – Bycie skrzywdzonym, mawiał, to nic takiego, chyba że chcemy to pamiętać.”

„I czy tego chcesz, czy o to chodzi, bym w złości tu przychodził?”

„Do okna przybliżyła się
Ze smutkiem i skrywaną złością
Patrzyła jak tam szumi wiosna,
– Jak księżyc wpływa ponad dach,
– I–jezdnia srebrzy się światłością.”