„Włosy rozwiane na wietrze
Po latach wiatr się uspokoił
Niestety, włosów już nie ma”

„Wiem, ukochana: teraz wypadają mi włosy
od hulaszczego życia, i muszę leżeć na kamieniach.
Widzicie mnie pijącego najtańszą wódkę, a okrywa
mnie tylko wiatr.
(…)
Ale niekiedy nocą, gdy widzicie mnie pijącego,
widzę jej twarz, pobladłą na wietrze, silną i zwróconą
ku mnie, i wtulam się w wiatr.”

„Otwarty dach i wiatr we włosach – bezcenne.”

„Wiatr strącał im
na głowy gwiazdy
które osiadały
we włosach jak szron”

„A na cóż byłby jej potrzebny kabriolet, gdyby wiatr nie miał rozwiewać jej pięknych włosów?”

„Przypominam jeszcze teraz
Bladej twarzy alabastry,
Krucze włosy – a we włosach
Srebrne astry…”

„Radbym widzieć, jak słońce i wiatr więcej waszej skóry bezpośrednio dotyka, bowiem w świetle słonecznym tchnienie żywota się czai, dłoń życia w wietrze.”

„Kiedyś miałem piękne długie włosy, jednak obcięli mi je w wojsku. Byłem wściekły, obiecałem sobie, że jak wyjdę zapuszczę sobie jeszcze raz… Niestety po wyjściu z wojska powypadały mi włosy i teraz jestem łysy jak kolano…”

„W moich włosach nie ma schronienia dla ciem,
ćmo, moje włosy to piekło, ryzykowna przystań,
czarna matnia, Meduza, hańczańska rosiczka.
Teraz patrz. To hienady. Miej ostatnie słowo.”

„Ponieważ moje włosy nie były zakryte, pewien mułła ordynarnie na mnie nawrzeszczał: „Ukryj swoje włosy, bo pójdziesz do piekła!”. Nigdy nie zapomniałam tego strachu, którego mi napędził ten nietolerancyjny człowiek. Strachu, który ajatollah Chomeini wzbudził we mnie ponownie po 34 latach.”