„Moja matka nauczyła mnie aby stać prosto, siedzieć wyprostowaną i palić najwyżej sześć papierosów dziennie.”

„Staram się tyle nie palić, ale i tak palę dwie paczki dziennie.”

„Moja codzienność wygląda tak, że wstaję rano, wypijam dwie kawy i wypalam 10 papierosów i idę do pracy. Gdzieś w południe zjadam śniadanie. Potem znowu jest 10 papierosów. Za dużo palę, to moja ogromna wada.”

„Odkąd odeszła, miarą mej miłości stał się jej brak. Nocami siadywałem samotnie i paliłem papierosy zastanawiając się, jak to jest: być Sarą.”

„Kiedyś ktoś zapytał mnie, czy lubię tańczyć. Oczywiście, że lubię, ale tańczę przeważnie tylko na scenie, rzadko bywam w lokalach, źle czuję się, gdy każdy na mnie patrzy i do tego nie znoszę dymu z papierosów. Próbowałam kiedyś nauczyć się palić – ale nic z tego nie wyszło.”

„Ciężkie miałem życie w Wiedniu. Bywało, że miesiącami nie jadłem nic ciepłego, żywiłem się mlekiem i suchym chlebem, a dzień w dzień wydawałem trzynaście krajcarów na papierosy, paliłem dwadzieścia pięć do czterdziestu papierosów dziennie! Jeden krajcar to było dla mnie więcej jak dzisiaj dziesięć tysięcy marek. Aż pewnego dnia naszła mnie myśl: człowieku, wydajesz trzynaście krajcarów na papierosy. Kupiłbyś sobie masła do chleba, wyniosłoby cię to pięć krajcarów i jeszcze by ci trochę zostało! Wyrzuciłem papierosy do Dunaju i więcej po nie nie sięgnąłem. Jestem przekonany, że gdybym palił, tobym nie zniósł tego wszystkiego, co dźwigam od dłuższego czasu. Może naród niemiecki temu zawdzięcza ocalenie! Tylu wybitnych ludzi straciłem przez papierosy: Starszy Pan [feldmarszałek Hindenburg], Dietrich Eckart, Troost! Pana, Hoffmann, też przez nie stracę!”

„Papieros, który właśnie palę, został zapakowany w świadectwo zgonu; wymieniono w nim przyczynę śmierci, widnieje na nim pieczątka i podpis lekarza. Przyznaję, że spośród wszystkich materiałów, ten jest ostatnim, który powinien był posłużyć jako opakowanie papierosów; przyznaję jednak i to, że nic już nie jest w stanie mnie zgorszyć.”

„Jestem szalenie wystraszony, ręce mi drżą, palę papierosa za papierosem. Nagle stwarza się rzeczywistość, którą wymyśliłem. Wszystko dostaje ciała, głosu, ducha. Świat wymyślony między godz. 22 a 6 rano zaczyna żyć.”

„Jeszcze kilka razy paliły razem papierosy, ale już nigdy nie mówiły o rzeczach ważnych, a nieważnych jest przecież tyle, że wystarczy do mówienia przez całe życie.”

„Vicki kochała swoją matkę, ale spędzenie więcej niż trzy dni w jej towarzystwie prowadziło prosto do matkobójstwa.”