„W obliczu śmierci wszyscy jesteśmy samotni.”

„Nie boję się szubienicy. Gdyby za piractwo nie groziła kara śmierci, wszyscy tchórze, którzy teraz na lądzie pocieszają samotne wdowy, staliby się morskimi rozbójnikami.”

„Kłamstwo jest jak alkoholizm. Kłamcy kłamią nawet w obliczu śmierci.”

„Skoro jednak wszyscy wiemy, że jesteśmy śmiertelni, dlaczego tak rzadko uwzględniamy śmierć w swoich planach?”

„W obliczu śmierci nie ma sprytnych, nie ma odważnych. Straszy brak uzyskania drugiej szansy!”

„W różnych epokach nie rozumiano, że za śmierć Chrystusa dzisiaj jesteśmy moralnie odpowiedzialni my wszyscy: Żydzi, katolicy, anglikanie, protestanci, prawosławni. Każdy, kto czyni zło, jest odpowiedzialny za śmierć Chrystusa.”

„Myślałem o samobójstwie. Powstrzymywało mnie tylko to, że nikt, absolutnie nikt nie wzruszy się moją śmiercią, że w śmierci będę jeszcze bardziej samotny niż w życiu.”

„Gdzieś w głębi serca poczułam, że pewna część mnie na zawsze pozostanie samotna: że od narodzin do śmierci, a może i dłużej, wszyscy mamy coś, co jest nasze i tylko nasze. Z przerażeniem zdałam sobie sprawę z tej samotnej małej części mnie, ale ta świadomość miała chyba coś wspólnego z dorastaniem: z poczuciem, że okej, jestem częścią swojej rodziny, częścią grona przyjaciół, ale to nie wszystko. Istnieję niezależnie od ludzi, którzy mnie kochają i otaczają. To była samotna myśl, ale niekoniecznie nieprzyjemna.”

„Człowiek, na którym wykonuje się wyrok śmierci, to już nie jest ten zbrodniarz z sali sądowej. Tam wszyscy na niego patrzą, dziennikarze zadają pytania, jest obiektem zainteresowania, czasem próbuje pokazać, że jest supermenem. Ten, który staje podczas egzekucji w obliczu śmierci, to ktoś budzący litość, biedak, wrak człowieka. Nie umiem tego oddać słowami, nie jestem poetą. To trzeba zobaczyć.”

„Dopiero stojąc w obliczu śmierci, pojęłam, czemu powieściopisarze piszą książki: zanim umrą, chcą by ktoś, gdzieś tam, ich zrozumiał.”