„Spodziewamy się, że znajdą się dziewczęta, które z miłości ku Bogu nie zawahają się dzielić z nami trud i czuwania nocne, nie będą się lękać wyziewów zarazy i ofiary z życia w kwiecie wieku.”

„Że Bóg mnie kocha, mówiły mi bez słów stworzenia wszelkie, z którymi się zapoznawałam. Wschodzące czy gasnące zorze złociste, chmurne, pełne tajemniczych mroków, czy gwiaździste noce, szeptały do duszy, że jestem kochaną przez Boga, który dla mnie gasi i zapala słońce… Lekki, kojący wietrzyk, czy groźna zawierucha, pełna grzmotów i błyskawic mówiły mi o tym zarówno, że Bóg czuwa nade mną, że mnie kocha. O, ta mowa przyrody, barwnego kwiecia i rozśpiewanych ptasząt, to nie było tylko marzenie, to był głos, który pouczał, że tam, gdzie kończy się jej działanie, gdzie nawet myśl ludzka nie dosięgnie, ale jak strudzona ptaszyna zwraca ku dostępnym dla niej gniazdom – że tam żyje Bóg – który nazywa się Miłością.”

„Chciejmy świętości, ale tej świętości, do której droga prowadzi przez ofiarę, przez walkę i trud.”

„Teraz jednak znalazłem się w trudnej sytuacji, której nie zawahałbym się nazwać prawdziwą tessiturą, gdybym wiedział, co znaczy to słowo.”

„Przed ślubem często byłam zakochana, jak wszystkie dziewczęta w moim wieku. Darzyłam miłością platoniczną zwłaszcza takich aktorów, jak Jeffrey Hunter, Robert Wagner i James Dean.”

„Pan obsypał Abrahama tyloma darami, aby pociągnięty tak wielką słodyczą Bożej miłości, nauczył się Boga kochać, a nie lękać, czcić Go w miłości, a nie w bojaźni.”

„Gdy chłopiec ma lat dwanaście, raduje mnie,
A kiedy w trzynasty rok życia wkracza, wabi mnie jeszcze bardziej.
Lecz w wieku lat czternastu słodszym jest kwieciem miłości,
Piętnaście zaczynając, rozkoszniej się kochać daje.
Szesnastoletni dla bogów są wszystkich przeznaczeni,
Zaś siedemnastoletnich nie szukam, należą do Zeusa.
Gdy jeszcze starsi cię nęcą, już grą to być przestaje,
Ty bowiem czekasz, by on ci odparł.”

„Pierwszy raz od wielu dni gwiazdy były widoczne. Była to jedna z tych chwil, gdy wznosząc oczy ku nocnemu niebu, czujemy się mali i nic nieznaczący. To napełniło mnie nadzieją. Pomyślałem sobie, że może Bóg ma więcej rzeczy na głowie niż niszczenie mojego życia.”

„Największą ofiarą Kościół wkłada Bogu w swoich chorych. Cierpienie i ofiara tu na ziemi jest ironicznym dopełnieniem i zarazem świadectwem miłości.”

„Boski Pasterz mieszkający w tabernakulum czuwa nad wami dniem i nocą. Usuwa grożące wam niebezpieczeństwa, wspiera w walkach, wynagradza ofiary, zasila dusze wasze mocą, pociechą, światłem i miłością.”