„Na początku, gdy nie byłem wypromowany, czułem się jak na konkursie. Bardzo zależało mi, żeby wypowiedzieć się w piosenkach tak jakby miał to być mój ostatni występ, jakby na świecie już nic więcej nie miało się wydarzyć. Stąd w moich pierwszych programach było tyle piosenek samobójczych, to dlatego sięgałem po wiersze Wojaczka.”

„Powinno się zawsze grać tak, jakby to była nasza ostatnia rola, jakby później nic już nie miało się wydarzyć.”

„Zaśpiewałaś tę piosenkę, jakby uderzył w nią autobus.”

„Jestem dziennikarką. Dlatego wiele moich piosenek to po prostu rymowane reportaże.”

„Ponieważ byłam wychowywana w chrześcijańskiej rodzinie, starałam się nie przeklinać w moich tekstach. Czułam się winna, kiedy przeklinałam, ponieważ czułam się jakbym rozczarowywała rodziców.”

„Mój umysł jest w tych piosenkach ale fakt, że tyle ludzi ustosunkowuje się do tych piosenek doprowadza do zastoju. Tak naprawdę, teraz rozumiem te wszystkie religijne kanały. Każdy czegoś potrzebuje.”

„Mój umysł nie mógł odróżnić rzeczywistości od iluzji. Zupełnie jakbym miała koszmary, tyle że na jawie.”

„Jest taki wiersz: „Kiedy przyjdą nocą, kolbami w drzwi załomocą…”, prawda? Wiesz co? Jakby tak przyszli i puścili twoją piosenkę, to bym ich wpuścił, naprawdę. Poddałbym się i chciałbym zostać zakładnikiem.”

„(…) jeśli wiersze, to złe, jeśli piosenki – niezręczne (…).”

„Starałem się zawsze, by mój ostatni wiersz był lepszy od najpiękniejszego wiersza świata, tzn. od mojego poprzedniego wiersza (…). Z początku porównywałem siebie do Największych. Myślę teraz, że dobrze jest ustawiać siebie od razu najwyżej.”