„Mogę często zmieniać fryzurę i kolor włosów, ale nie męża.”

„Ja oczywiście nie mam zamiaru udawać blondynki pięknej jak stado aniołów. Szczególnie, że ja zupełnie inny kolor włosów w ogóle…”

„Nie napiszę jednak tej książki. Zbyt mnie boli. Zmieniam imiona, zmieniam nazwy ulic, ludzi, zmieniam co mogę, a i tak wszystko jest takie, jakie było naprawdę.”

„(…) bardzo dobrze czuję ze sobą i lubię swoją naturalność. Na pewno zmieniłam się wewnętrznie i jestem bardziej otwarta niż kiedyś, bardziej odważna. Więcej też wiem o sobie, jako o człowieku i kobiecie. I nie muszę tego popierać np. zmianami fryzury. Uważam, że mam fajny kolor włosów – nigdy ich nie farbowałam. A przede wszystkim jest to też wygoda, bo w takim tempie jakim żyję nie muszę nic z nimi robić. Nie muszę stosować prostownicy, nie muszę farbować odrostów, przycinać grzywki. I co najważniejsze – nadają się do wielu stylizacji filmowych.”

„Mogę szkicować godzinami. Wtedy marzę, a te marzenia zmieniają się w kolekcje.”

„Chciałem zmienić świat. Doszedłem jednak do wniosku, że mogę jedynie zmieniać samego siebie.”

„Żaden kolor nie jest raz na zawsze. Kolor to ruch, jak wszystko.”

„Marzyłam w ciągu mojego życia, marzenia, które zawsze ze mną zostawały, zmieniały moje poglądy, przechodząc wciąż przeze mnie, jak wino przechodzi wodę, odmieniały kolor moich myśli.”

„Więc to tak! Mój Michał ma dziewczynę… Blondynkę… Długowłosą… Co tam włosy, można zgolić! Ale nogi… Za długie… Zbyt zgrabne… Porozpinane guziki… Włosy pieszczące ramiona, szyję… a pewnie i piersi…
Ze wstrętem pomyślałam o moim mizernym biuście. I ten kolor włosów… Jak on to mówił? Kolor jasnego piwa? Mój misio. Mój poeta. Z jakimś babsztylem o zbyt długich nogach i zbyt pełnych piersiach…”

„Boże, użycz mi pogody ducha, abym godził się z tym, czego nie mogę zmienić, odwagi, abym zmieniał to, co mogę zmienić, i szczęścia, aby mi się jedno z drugim nie popieprzyło.”