„Za każdym razem te stosunki były dla mnie odrażające, obrzydliwe. Łyżwiński nigdy nie pytał, czy mam ochotę na seks z nim. On po prostu podchodził i kazał podciągnąć spódnicę albo zdjąć spodnie. On to wypowiadał w formie i tonie polecenia. On był często po przepiciu. Miał odrażający oddech.”

„Rock to seks. Kiedy patrzę na występ jakiegoś zespołu, mam ochotę się z nimi pieprzyć.”

„Po prostu nie cierpię homofobii. To odrażające, prostackie i głupie. Tylko tępi ludzie nie potrafią tego pojąć i boją się tego. Dorastałem wśród homoseksualistów. Byłem jedynym uczniem w mojej klasie, który wiedział cokolwiek na ten temat.”

„Mam po prostu taką minę. Ludzie podchodzą i pytają „Co się stało?” Nic. „Cóż… marszczenie brwi zabiera więcej energii niż uśmiechanie się.” Taaak… wiesz, że wytykanie tego zabiera więcej energii niż zostawienie mnie w spokoju?”

„Cesarz nie ustępował, lecz co roku wyruszał do Bułgarii, za każdym razem pustosząc i obracając w perzynę cały kraj… Cesarz kazał wyłupić oczy bułgarskim jeńcom – było ich, jak mówią, około 15000 – po czym polecił, by każdą setkę oślepionych prowadził w drodze powrotnej do domu… jeden jednooki.”

„Mam spodnie starsze od tego miasta.”

„Nigdy nie mogłam pogodzić się z kreowaniem mnie na symbol seksu. Z seksu uczyniono przedmiot. Nienawidzę myśli, że mam być przedmiotem.”

„W każdym oddechu czuję, że wszystko znika gdzieś.”

„Pytać o przydatność sztuki jest tym samym, co pytać młodych chłopców i dziewcząt o sens seksu.”

„Pióro me – powiadają – jest zbyt nieoględne; ubieram występek w rysy zbyt odrażające. Chcecie wiedzieć dlaczego? Nie chcę po prostu nakłaniać do miłowania występku! Nie mam bynajmniej zamiaru przekonywać kobiet wzorem Crebillona czy Dorata, że winny kochać tych, którzy je zwodzą; przeciwnie, pragnę, aby czuły do nich wstręt, jedyny to sposób, by chronić je przed losem ofiary. Aby osiągnąć ten cel uczyniłem tych spośród bohaterów mojej powieści, którzy wybrali drogę występku, tak odrażającymi, że z pewnością nie wzbudzą w nikim ani współczucia, ani miłości. Właśnie dlatego, śmiem twierdzić, jestem bardziej budujący od pisarzy, którzy uznają za dopuszczalne upiększanie występku. Niebezpieczne dzieła tych autorów przypominają amerykańskie owoce, które pod wspaniałymi kształtami kryją truciznę…”