„Oczy Oleńki: lazurowe niebo.”

„Po każdym spojrzeniu w niebo zostaje w oczach nieco błękitu.”

„Lecz choćby oczy jej były na niebie, a owe gwiaz­dy w op­ra­wie jej oczu, blask jej ob­licza zaw­stydziłby gwiazdy.”

„I takim ci ja mocarz, że kiedy słów nie trzeba, nie umiem stworzyć nieba miłością w oczach.”

„Wznosi oczy do góry… no trudno powiedzieć do nieba Dawid Murek… jest zły na siebie.”

„Teraz powstają ciała z pościeliI, rozespana, przeciąga sięErato. Pięknie zbudowanaUnosi w górę ramię, a jasnyMeszek z jej pachwin pokrywaMarmurowe piersi, otwiera ciężkie powiekiI podczas gdy w ociężałej rozkoszyWykorzystuje złoty świat, łagodne pagórkiSzmaragdu i lazurowe niebo,Szepce marzycielsko, wzdychającI wsysając słodki trunek,Tęskne pocałunki i dźwięki.”

„Jeżeli poprzestaniesz wznosić rozmodlone oczy ku niebu, będziesz się w nim doszukiwał narzędzi śmierci wykutych twoją nienawiścią.”

„Z każdym rokiem mniej mi trzeba,
ucho coraz mądrzej słyszy,
oko widzi więcej nieba,
usta zastygają w ciszy.”

„Gdy już posmakowałeś lotu, zawsze będziesz chodzić po ziemi z oczami utkwionymi w niebo, bo tam właśnie byłeś i tam zawsze będziesz pragnął powrócić.”

„Teraz, wiosną,
nie potrafię już zrozumieć
mowy pól,
zmarli przyglądają mi się
rozszerzonymi oczyma
i pszenica się pieni
i tylko rzeka zdaje sprawę z nieba…”