„Każda prawda jest jak owoc, który gdy zielony, zwie się paradoksem, a gdy dojrzały – banałem.”

„Kochając, daje człowiek z radością, tak jak drzewo bez trudności oddaje dojrzały owoc.”

„Pieszczoty są jak owoc zielony i mdły,
Serca – jak bicze błyskawic, bolesne i duże
– Zamiast ust do pocałunków najbezwstydnejszych,
Podam ci różę.”

„Ogórek, ogórek, ogórek
zielony ma garniturek
i czapkę, i sandały,
zielony, zielony jest cały.”

„Każda prawda, ktokolwiek by ją wyraził, pochodzi od Ducha św.”

„W tym zawodzie (…) każda następna rola jest chyba najważniejsza, prawda?”

„A szkoda zwać człowiekiem, kto bydlęce żyje (…).”

„Współczesny artysta, w tym i kompozytor, znajduje się w okowach dwóch skrajności. Z jednej strony grozi mu bełkot, jeżeli całkowicie odrzuci tradycję, z drugiej zaś może popaść w banał, jeśli za bardzo się na nią zapatrzy. To jest paradoks uprawiania sztuki dzisiaj.(…) Skoro nie można całkowicie uwolnić się od banału, to trzeba z tym banałem prowadzić pewną grę, traktować go jako tworzywo pozwalające na zachowanie pewnych elementów konwencji, ale równocześnie za pomocą cudzysłowu, metafory, paradoksu osiągnąć do niego odpowiedni dystans. Efektem takich zabiegów może być pewna mieszanina środków, prowadząca do eklektyzmu, który w czasach awangardy był napiętnowany i odrzucony, w dużej mierze słusznie. Dziś wraca i podszywa się pod postmodernizm. Jest wszakże do zastosowania wiele sposobów, aby nie popaść w eklektyzm, mimo uprawiania gry z tradycją.”

„Niewinność mężczyzny zwie się honorem, honor kobiety zwie się niewinnością.”

„Każdy bohater ma swoją prawdę. Tych prawd się nie wartościuje. Uświadomienie tego widowni to mój cel. Jedna prawda nigdy nie będzie ważniejsza od drugiej, a druga od trzeciej. To jak z określeniem „obiektywna prawda”. Istnieje w ogóle coś takiego? Przecież każda prawda jest „subiektywna”.”