„Pewnego dnia, gdy nie będziemy już razem, nie będziesz mógł zamówić pieprzonej kawy, żeby mnie nie usłyszeć albo nie zobaczyć.”

„Bądź kim chcesz – pieprz opinię innych. Nie bądź jednym z tych stereotypowych ludzi.”

„Pewnego dnia wszyscy umrzemy na AIDS. To będzie prawdziwa rockandrollowa epidemia. Przecież my wszyscy pieprzymy te same panienki.”

„Zabawna sprawa: nawet jeśli się spodziewasz pewnych rzeczy, nawet jeśli conajmniej od pięciu minut wiesz, co się dzieje i co prawdopodobnie zobaczysz, kiedy stajesz z tym czymś twarzą w twarz, od razu wiesz, że nic, nic na tym świecie nie byłoby w stanie cię na to przygotować.”

„Gdy byłem jeszcze w szkole artystycznej, jednego dnia poszedłem tam przebrany za dziewczynę. Mój dzień wyglądał całkiem inaczej, bo każdy myślał, że jestem dziewczyną. Powinniście zobaczyć mnie przebranego za laskę. No więc przyszedłem jako dziewczyna, to był taki eksperyment, było całkiem nieźle, ale nie mogłem nic mówić… (…) Jako laska byłem gorący.”

„Tak, pieprz mnie! Marzę o tym, byście wszyscy mogli mnie pieprzyć.”

„Należy każdego dnia posłuchać krótkiej pieśni, przeczytać dobry wiersz, zobaczyć wspaniały obraz i jeśli byłoby to możliwe – wypowiedzieć kilka rozsądnych słów.”

„Zobaczycie, iż będę bardzo złym kapłanem!”

„Dawno temu wylatywaliśmy samolotem w trasę po Europie. Kiedy zobaczyłem twarz naszego pilota, byłem niemal pewien, że to ostatnia podróż w moim życiu…”

„Ojcem chrzestnym tego pomysłu był (…) Henryk Bista, z którym mieszkałem kiedyś w jednym bloku. Byłem wówczas 16-letnim chłopakiem, gdy pewnego dnia, wychodząc na spacerze swoim psem Bartkiem, zobaczył mnie z piłką pod pachą i zapytał: – Słuchaj, byłeś kiedyś w teatrze? – A po co? – odparłem. – No wiesz, bo to takie magiczne miejsce. A w ogóle wiesz, że ja jestem aktorem? – ciągnął – No wiem, ale to co?”