„Nigdy nie jest się pewnym, czy ludzie będą się śmiać z tego samego, z czego my się śmiejemy.”

„Ludzie śmieją się tylko z tego, co śmieszne, albo z tego, czego nie rozumieją.”

„Ludzie śmieją się tylko z tego, co śmieszne, albo z tego, czego nie rozumieją.”

„Ludzie, którzy nigdy się nie śmieją, nie są poważnymi ludźmi.”

„Czego tam [w sieci] szukasz?
– Tego samego, co wszyscy (…) Innych ludzi.”

„Często miewam sny, w których jestem nagi, a ludzie się ze mnie śmieją. To chyba znaczy, że nie jestem zbyt pewny siebie.”

„Śmiać się prawdziwie umieją tylko ludzie poważni.”

„Nie projektuję miejsc, w których ludzie mają się śmiać. Gdyby tak było, zachowałbym się jak idiota: „ – Dzień dobry państwu, mówi Jan Jakub Idiota!” Nie sposób tego przewidzieć. Potrzebny byłby model widza – urządzania, które śmieje się, kiedy je nacisnąć. Człowiek nie ma czipa. Czipem jest serce.”

„Niestety, Polacy nie potrafią się śmiać z pewnych rzeczy i szybko się obrażają. Powiesz „Katyń”, „Powstanie Warszawskie”, „Jezus”, „ksiądz” i jest foch. Ludzie nie zastanawiają się nad kontekstem, w którym używa się tych słów. Nikt nic nie analizuje. Najlepszym przykładem niech będzie skecz, którego już nie gramy, gdzie dresiarz Leszek spotyka polityka. Rozmawiają m. in. o tym, że kumpel owego dresiarza – Blacha – odszukał Putina i tak mu „pociągnął z bańki, że Putin zaczął przepraszać za jakiś Katyń”. I ludzie się obruszyli, że my jako kabaret śmiejemy się z Katynia. Ja się pytam – gdzie?! Przecież tu chodziło o to, że według nas jedyną opcją, żeby Rosjanie przeprosili za Katyń jest to, żeby kilku dresiarzy pobiło Putina. Tylko kto się nad tym choć na sekundę pochyli? Ludzie usłyszą słowo „Katyń” i już się emocjonują. Zero analizy. Albo dlaczego nie można się śmiać z papieża? Przecież to jest człowiek, a każdy człowiek ma lepszy dzień i gorszy. On pewnie też czasem chce po prostu usiąść w kapciach przed konsolą i w ogóle nie otwierać tego swojego okna.”

„Wolę, że się z mego skąpstwa śmieją, niż żeby mieli nad moją rozrzutnością płakać.”