„Wiersze, dobre wiersze są, muszą być poszukiwaniem tajemnicy, a więc muszą dotykać tematu Boga, ludzkiego życia i śmierci. Jak Modlitwa.”

„Wiersz jest nad czas i nad śmierć.”

„Spalone wiersze
żyją wokół ciebie
Ich szepty, szelest, chrobotanie
modlitwa dziecka czystym głosem
przeciągły i ochrypły krzyk
o pomoc”

„Tak jak Hamlet, muszę wybrać między życiem a śmiercią.”

„Kościół umiera. Musimy być sami z Bogiem. Modlitwa jest jedynym inteligentnym czynem.”

„W bardzo głębokim sensie czytanie dobrego wiersza to odnajdywanie go w samym sobie.”

„W wierszu mym – wolność, równość, braterstwo,
wiersz mój zbroczony krwią swoich ran.
Jeśli ma zginąć, niech poprzez śmierć swą
głosi nadzieje: „No pasaran!””

„Ludzie nazywają to „umysłem”, „Bogiem”, „Buddą”, „naturą”, „energią”. Lecz to nie ma początku czy końca i nie jest ani formą ani pustką. Jeżeli pragniesz tego musisz popłynąć okrętem bez steru; musisz zagrać na flecie bez otworów; musisz przebyć ocean życia i śmierci.”

„A co do początków… To stworzył Bóg mężczyznę i z niego kobietę. I stworzył mnie i ze mnie stworzył robaka i z robaka wiersze.”

„Pomysły na wiersze przychodzą do mnie w tajemniczej formie. Trudno jest mi je zrozumieć, niezależnie od tego, czy są to kwestie na miarę życia i śmierci, czy raczej konkrety – niedalekie pielgrzymki.”