„A kto przeprosi za bestialsko pomordowanych Polaków? Za dzieci, którym banderowcy przybijali języczki do stołów, za wykłute oczy i palenie żywcem? Napisałam o tym pracę pt. „Jeszcze stoi na wpół spalona stodoła” – dotyczyła ona wsi Zady, 15 km od Drohobycza, gdzie fragment tej poczerniałej stodoły rzeczywiście jeszcze stoi. W niej właśnie w 1943 r. ukraińscy bandyci żywcem spalili Polaków. Banderowcy chodzili wówczas od podwórka do podwórka, Polaków mordowali, a jeśli spotkali Ukraińca, mówili: „Chodź z nami rżnąć”. Jeden z zaczepionych, Fiekieta, odmówił: „Nie pójdę riezat, bo żona w szpitalu, a ja muszę się zająć małymi dziećmi”. Zastrzelili go na miejscu. Kiedy padał, przydusił małą córeczkę, którą trzymał na ręku. Przeżyła, ale dzisiaj nadal ciężko choruje na kręgosłup. W tej samej wsi mieszka Polka Maria Gabryś, której ojca Grzegorza spalili upowcy. Nosi ona jedzenie tej chorej Ukraince, której ojca zastrzelili ukraińscy bandyci.”

Tematy

dzieci , jedzenie , dziecko , żona , spotkanie , szpital , praca , oko , jeden , nadal , trzymać , dzisiaj , dotyczyć , ciężki , chory , napisanie , mieszkanie , zajęcia , gółka , fragment , chodzić , mordować , mała , mówić , stodoła , bandyta , kręgosłup