„Człowiek wykształcony, ze swoją skłonnością do odgrywania pewnej roli wpisanej weń przez nowoczesne życie i edukację, lubuje się w rozpamiętywaniu łez przed oczyma swej duszy, aby rozkoszować się ich cierpkim smakiem, przelewając je – jedna po drugiej – przed nieuważnymi oczami bliźniego, jak na przedstawieniu.”

„Myślę, że Bóg nie umieścił oczu na mojej twarzy, gdyż poświęcił swój czas na umieszczenie oczu w mojej duszy.”

„Niejeden władca, kiedy zamknie oczy, widzi jedynie ciemność swojej własnej duszy.”

„Oko cyklonu nie roni łez.”

„Stojąc na pozycjach wyłącznie negacji cudzych postulatów, bez konkretnego przedstawienia swoich własnych, można dość łatwo, bez „wychylenia” istotnego artystycznego oblicza odgrywaj rolę uczonego w piśmie.”

„Owszem, ludzie biją brawo, bo zrobiłam 32 piruety i nie upadłam! Ale jeśli coś nie poruszyło pana duszy, jeśli nie ma pan łez w oczach – to nie jest prawdziwa sztuka.”

„Bo światłem to tylko – co nam prosto w oczy!
Człowiekiem – co człowiek krwi swojej utoczy –
Plus Leonardo i Bach.”

„Coraz trudniejszą rzeczą jest być dziś człowiekiem, gdyż człowiek rośnie dziś nieustannie we własnych swoich oczach.”

„Człowiek w ciągu wieków swojej historji uczy się spotęgowania dwu sił: indywidualnej i zbiorowej. W jednej odgrywa rolę rozwój i organizacja jego sił wewnętrznych i należyte skoordynowanie pierwiastków duchowego i fizycznego, w drugiej – organizacja pracy z bliźnim, sąsiadem, członkiem tegoż społeczeństwa.”

„Kurtyzany płaczą jednym okiem, mężatki dwoma, a mniszkom i na dwie pary oczu łez starczy.”