„Paweł Kwiek. 1971–1980 świecki artysta awangardowy, 1980 – nawrócenie, 1980–2004 uprawia sakralną sztuką awangardową, 1991–2002 – pięciokrotna hospitalizacja psychiatryczna, kilka psychoduchowych śmierci i zmartwychwstań.”

„Ja byłem w 1971 roku aresztowany, i to była nie rozmowa, a więzienie. Później w stanie wojennym też więzienie. Ja dostawałem od esbeków kuksańce różnego rodzaju, tak jak każdy wtedy. Wie Pan, trudno o tym mówić… dla ludzi to dziś historia z książki, z filmu.(…) Człowiek był bezradny! W 1970 czy 71 roku nie było nikogo, kto by pomógł, nie było opozycji, nie było prasy niezależnej, nie było więźniów politycznych, my wszyscy byliśmy traktowani jak więźniowie kryminalni, siedzieliśmy z kryminalistami. To było zderzenie ze ścianą! Podręczniki, jak się zachowywać w kontakcie z SB, powstały dopiero w 1976, 77 roku. Dopiero wtedy można było jakoś tam próbować zachowywać się zgodnie z tą instrukcją. W 1970 roku takich instrukcji nie było. W 1980 roku wiedzieliśmy już, że musi być przywództwo, jasne, klarowne, niekwestionowane; że nie wolno wyprowadzać ludzi na ulice, bo to grozi rozruchami, śmiercią, więc trzeba się zamknąć w zakładach pracy i siedzieć; i że trzeba mieć przygotowane żądania.”

„Wszystko jest sztuką, jeśli artysta powie, że nią jest.”

„Nie wierzę w sztukę. Wierzę w artystów.”

„Sztukę uprawiają Wielcy. Małym wystarczają sztuczki.”

„Śmierć ego jest właściwą śmiercią. Tylko w niej się budzi wielkie życie. Możemy to nazwać zmartwychwstaniem, choć nie jest to zmartwychwstanie ego.”

„Moim głównym zobowiązaniem jako artysty jest zwrócić sztukę społeczeństwu.”

„Postrzegam futbol jako sztukę przez duże „S”, a piłkarze są dla mnie artystami.”

„Aparat fotograficzny jest dla artysty kolejnym narzędziem. Jeżeli się nad tym zastanowić, to jest to mechanizm podobny do skrzypiec. To artysta jest w stanie tworzyć sztukę nie aparat.”

„Artyści są gotowi cierpieć za sztukę, czemu tak niewielu jest gotowych na to, by nauczyć się rysować.”