„Koko [kot] słuchał uważnie każdego słowa. (…) zamrugał potwierdzająco ślepiami. (…) zapiszczał, jak gdyby próbował wyrazić swoje współczucie.”

„A genialny kot zrobi pewnie prawo jazdy?
– Koko? Wcale bym się nie zdziwił. Pasjonuje się wszelkimi klawiszami, gałkami, tarczami i dźwigniami. Wszystkimi urządzeniami mechanicznymi.”

„Miałem szczęście do reżyserów, którzy za dużo nie mówią. A jeśli już, to są to precyzyjne i rzeczowe uwagi. Od każdego nauczyłem się bardzo dużo, wystarczyło uważnie słuchać. Każdy pracuje inaczej, każdy dał mi coś innego.”

„Syjamski kot Qwillerana był sławny w klubie prasowym. Portret Koko wisiał w hallu obok podobizn laureatów Nagrody Pulitzera. Był on też prawdopodobnie jedynym w historii dziennikarstwa kotem posiadającym legitymację klubu prasowego z podpisem samego komendanta policji. Wszyscy w klubie wiedzieli, że Qwilleranowi udało się, dzięki wrodzonej podejrzliwości i dociekliwemu umysłowi, wsadzić kilku przestępców za kratki. Uważali jednak, że prawdziwym autorem tych sukcesów musiał być niezwykle inteligentny i spostrzegawczy kot. Wyglądało na to, że Koko zawsze zjawia się we właściwym momencie, by coś istotnego wywęszyć czy wydrapać.”

„Nocą każdy kot jest czarny!”

„Nie będę słuchał, jakie są pobudki twojego postępowania: nie masz języka, który by to wyraził.”

„Zdarzało mi się mieszkać z mistrzami zen, a każdy z nich był kotem.”

„Każdy człowiek doskonale potrafi okazać współczucie… sobie samemu.”

„Uważnie słuchać innych i dyskutować to dla mnie etyczny wymóg. Będzie on nadawał kierunek mojemu rządowi i zgodnie z nim otworzę moje drzwi wszystkim Kostarykankom i Kostarykańczykom.”

„Każdego stać co najmniej na tyle współczucia, żeby pożałować samego siebie.”