„Jakby małżeństwo było dopełnieniem brzmienia instrumentu, który sam szuka czegoś, niczym pozbawiony orkiestry czy fortepianu głos skrzypiec.”

„Czyż nie taka jest sama natura muzyki? Głos ma być instrumentem, a z kolei ja jestem instrumentem, który próbuje brzmieć jak głos. Gdy się spędziło większość życia z gitarą zawieszoną na szyi, to nietrudno doszukiwać się głosu, który w niej drzemie.”

„Głos miała jak skrzypce, figurę jak wiolonczela.”

„Rozpacz w głosie Ulki brzmiała porażająco, jakby przed chwilą dowiedziała się, że zaprzestano produkcji serowych chipsów.”

„Ukaż swą urodę, co jak ogień skrzypiec brzmi.
Przetańcz moją rozpacz, ukojenie ześlij mi.
Niczym ptak oliwną mą gałązkę nieś.
Tańczmy po miłości kres.
Tańczmy po miłości kres.”

„Nie chcę tylko pokazywać mojej góry. Trzeba mieć kolory w głosie. Jeśli śpiewasz normalnie przez cały czas, brzmi to przyjemnie, ale niczego nie wyraża.”

„Po co założyłam orkiestrę? Bo dla dyrygenta jest ona instrumentem podstawowym! Jak to zrobiłam? Po prostu zebrałam grupę muzyków – koleżanek i kolegów.”

„Dlatego podróżowanie niczemu nie służy. Jeśli ktoś nie ma nic w środku, nie znajdzie też nic na zewnątrz. Daremnie szukać po świecie czegoś, czego nie można odnaleźć w sobie.”

„Kapelmistrz wcale nie musi być właścicielem instrumentów, na których gra orkiestra, ani też do jego funkcji dyrygenta bynajmniej nie należy troska o „płacę” pozostałych muzykantów.”

„Najważniejszy jest oddech. Kobiety z natury mają gorzej, bo oddychają bardziej szczytami niż mężczyźni. Trzeba się tego oduczyć i odkryć tajemnicę przepony. Niektórzy mówią, że trzeba ją mocno trzymać na dole i cisnąć. Kolejna bzdura. To wbrew fizjologii. Śpiew opiera się na wyobraźni. Najpierw musimy wyobrazić sobie to, co chcemy usłyszeć. Tego instrumentu nie widać. Nikt nie skoryguje ustawienia palca czy ręki, jak w przypadku fortepianu czy skrzypiec. To praca z naszym wnętrzem.”