„Nigdy nie słyszałem, żeby rodzice mówili, że się kochają – w mojej rodzinie się tego nie mówiło, bo uznawało się, że powiedzenie komuś „kocham” wymusza na drugiej osobie powiedzenie tego samego. Tak było przez lata, aż nagle mama o tym zapomniała i wszystko się zmieniło.”

„Są osoby, które nic tylko mówią i mówią… póki nie mają czegoś do powiedzenia.”

„Łatwo jest mówić, gdy ma się coś do powiedzenia, ale trudno jest mieć coś do powiedzenia, gdy trzeba mówić.”

„Nie można mówić „nie” ludziom, których się kocha, nie za często. To cały sekret. A poza tym, kiedy to mówisz, musi brzmieć jak „tak”. Albo trzeba ich samych skłonić do powiedzenia „nie”. Trzeba poświęcić na to sporo czasu i trudu. Ale ja jestem staroświecki, ty jesteś z nowego, dzisiejszego pokolenia, nie słuchaj mnie.”

„Gdy ma się dużo do powiedzenia, najlepiej mówić po trochu.”

„Ludzie dzielą się na takich, którzy mają coś do powiedzenia, i na tych, którzy mówią bez przerwy.”

„Mama moja mówiła: „Kochaj ludzi, to ta miłość do ciebie wróci”. Ludzie zasługują na uśmiech, na miłość. Ja ich lubię. Kocham. Wychowałem się w biednej rodzinie i skoro doszedłem do czegoś, to uważam, że powinienem wspierać tych, których spotykam. Może stąd się bierze ten mój olbrzymi optymizm?”

„Mówił ośmiu językami, ale w żadnym z nich nie miał nic ciekawego do powiedzenia.”

„Amunicja to jest takie powiedzenie egoisty, który mówi: „a mu nic ja nie dam.””

„Ci, którzy nie powinni mówić, mówią. A ci, którzy mogliby nie powiedzieć, nie mają nic do powiedzenia.”