„spadam w głąb miłosnej ciemności
daremnie opierając się
na mej laseczce trzcinowo-moralnej.”

„Panie, spraw, aby moje życie stało się tak skromne i proste, jak gra trzcinowego fletu, który Ty wypełniłeś muzyką.”

„Padało całą noc. Świat miał zamienić się w sopel. Miał przypominać szklaną kulę, w której tkwi mały domek i bałwan, a z błękitnego nieba spadają małe płatki. I tylko hałas w ciemności nie pasował do tego obrazu.”

„Gdy słowa już daremne, myśli daremne, a wyobraźnie nie chce się już wyobrażać, jeszcze tylko muzyka. Jeszcze tylko muzyka na ten świat, na to życie.”

„Poleciała w ciemność. Spowiła ją nocna cisza i przez moment pozwoliła swemu ciału spadać. Może otarła się po drodze o złowrogą srebrną maź albo może lada chwila wybuch zdmuchnie ją z nieba, albo też na dole czeka ją śmierć. Lecz przynajmniej tu było chłodno i cicho.”

„Ręka z piórem zadrżała, a z ust pociekła ślina. W głowie mu się rozjaśniło jak nigdy przedtem po zażyciu 0,8 dawki weronalu. Ale rozjaśnienie trwało zaledwie pół, najwyżej godzinę. Żył po prostu w ciemnościach, dzień za dniem. Jakby opierając się na cienkim wyszczerbionym mieczu.”

„Kiedy wejrzysz w otchłań, wejrzy również w głąb ciebie.”

„Nie znoszę ciemności, w ciemności nawiedzają mnie widma.”

„Ciemności. Zabierz Mnie stąd. I Ciemność tak właśnie zrobiła.”

„Nadszedł czas na to, aby zamiast wszerz, zacząć rozwijać się w głąb.”