„W zachodu krwawych, ostatnich promieniach,
Pragnący śmierci – nie czekam już na nic.
I znowu dzień wstaje, brzask bije z otchłani,
Powraca męka codzienna istnienia.”

„Ból nie jest jeszcze śmiercią – przemknęło przez gasnącą świadomość człowieka. Śmierć nie boli. To straszliwe dławienie to życie, męka życia, ostatni cios jaki zadać zdoła.”

„Bo wszystko zło, którego się wiecznie spodziewała, może się stać lub nie. Ale to jedno czeka na pewno i ją, i tych czworo, siedzących wesoło przy stole. Nieunikniony rozpad i rozkład, choroba, męka i śmierć.”

„Śmierć nie czeka na konkretny dzień, miesiąc czy rok. Nie dba, czy jej ofiara jest młoda, stara czy w pełni sił.”

„Dzień z nocy wstaje jak prorok i świata oblicze zmienia.”

„Śmierć często przychodzi szybko, ludzie nie powinni czekać do ostatniej chwili, żeby poznać Boga. Może im nie starczyć czasu.”

„Gdy byłyśmy młodsze, wstawałyśmy wcześnie rano i ćwiczyłyśmy cały dzień.”

„Na samym brzegu grobów czekały i obłąkanym wzrokiem tępo patrzyły w głąb – dzieci, starcy, chorzy. Czekali na śmierć. Pozwalano im napatrzeć się do woli zwłokom, krwi i wdychać w siebie wyziewy zgnilizny, by za chwilę sprzątnąć ich strzałami krwawego Irrmana.”

„Nie chciałam wiedzieć.
Żyłam w wymyślonym świecie.
Umieram z miłości.
Umieram z braku miłości.
Dogorywam.
Dzień po dniu, noc po nocy.
Każdy ranek jest zaskoczeniem.
Jeszcze nie?
Jeszcze jeden dzień?
Dzień, po którym znowu będę umierać, i noc, w której czai się śmierć?”

„Życie to czekanie na śmierć – wyjaśnił – A czekanie na śmierć to umieranie.”