„Tam sięga – woła za poetą –
kędy nie sięga oko!
Po czym przykłada centymetr,
czy to aby nie za wysoko…”

„Życie jest bardzo niebezpiecznym zajęciem. Śmiertelność sięga stu procent.”

„Przywiodła mi na myśl żyrafę – niezgrabna za sprawą swego wzrostu, z głową pochyloną nieco do przodu w sposób obliczony na uzyskanie wrażenia osoby ujmującej, nieśmiałej. Jej nikły uśmiech nie sięgał oczu.”

„To w oczach widać nagłą zmianę, załamanie, kiedy rozpacz sięga punktu, skąd nie ma powrotu. Spojrzenie nagle gaśnie, blaknie, obojętniej. Przestaje być dowodem obecności, choćby i bolesnym, udręczonym, a staje się znakiem nieobecności we własnym ciele i w świecie. Wtedy rzeczywiście po oczach widać, że człowiek traci grunt, że kładzie lachę, jakby upieranie się przy życiu straciło nagle sens.”

„Czym są dla nas zwierzęta: przykładem, pouczeniem czy wyrzutem sumienia?”

„…w nasze dni zamglone,
Stylem zasnute jak kokonem,
Sięgaj
I przędzę bierz za przędzą,
Aż kruche nitki się rozkręcą
I na dnie z wolna się ukaże
Poczwarka nietykalna zdarzeń.
I przędzę zwiń. I z pełną wiedzą,
Że tylko przez nią oczy śledzą
Tę gwiazdę przeobrażeń wrzącą –
Czyń, póki dni ci się nie skończą”

„Pisanie poezji pozwala na kontakt z czymś, czego tak naprawdę w ogóle nie można nazwać. Towarzyszy temu ponadto dosyć szczególny stan psychiczny, od którego można się wręcz uzależnić. Jest to rodzaj jakiegoś wewnętrznego napięcia wynikającego z jednoczesnego odczuwania chęci zbliżenia się do tego czegoś czego nie można nazwać i lęku przed zbezczeszczeniem tego. Jest więc to odczucie podobne do sięgania po zakazany owoc, ale pozostające wyłącznie tym rozciągającym się w czasie sięganiem. No bo przecież, choć czasem udaje się sięgnąć aż do granicy niewypowiedzianego, to jednak w tym wypadku, jest to sięganie tylko do tej granicy. Owoc wciąż jest więc nie skonsumowany. Wciąż jest pożądany. A im częściej i dłużej pożąda się czegoś tym łatwiej od tego czegoś się uzależnić. Dochodzi bowiem wtedy do powtarzającej się i wzmagającej się produkcji dopaminy i serotoniny, które działają jak narkotyki.”

„30 centymetrów ponad chodnikami.”

„No bo wreszcie coś w kato-Polsce pękło, a dokładnie kato-Polska pękła na Polskę i na kato. I ta Polska jakby trochę większa od tego kato, i coraz bardziej zła. Widzą to nawet nasi panowie kato, nasze katolickie Katony, moraliści od siedmiu boleści (najlepiej cudzych), specjaliści od zaglądania do sumienia i macicy. Kato-prezenterzy, kato-redaktorzy, kato-żurnaliści i kato-kaci znaleźli się, jak to mawiał Kisiel, na etapie szklanego nocnika: wreszcie widzą, co narobili.”

„Najlepszych rzutów nie czujemy. Ten na medal nie był zresztą wcale idealny. Ja mam braki techniczne, jestem w kole niespokojna, za szybka i jak tylko na przykład zostawię rękę pięć centymetrów wyżej niż trzeba, to jest znacznie gorzej.”