„Jakże dziwna jest śmierć, skoro potrafi nie tylko rozbić człowieka i zmienić różne rzeczy na zawsze, ale także zmienia osoby, o których, jak myślisz, wszystko już wiesz.”

„Myślę, że rodzice to stały punkt w życiu każdego człowieka. Ich odejście determinuje wiele nowych zachowań, rodzą się nowe przemyślenia i postanowienia. Śmierć rodziców zawsze zmienia człowieka.”

„Wszystko na świecie domaga się działania człowieka, człowiek działający jest upokorzony przez rzeczy i czas, ale nie zawsze chce myśleć o tym.”

„Dziwne, że ludzie mogą myśleć o śmierci, kiedy jest tyle do zrobienia w życiu.”

„Ja się nie zmieniłem, zawsze byłem takim małym kapitalistą, tylko w różnych momentach różne aspekty podkreślać trzeba.”

„Zatem wszechświat nie jest całkiem taki, jak myślałeś. A skoro tak, czas już, byś zmienił poglądy. Pewne jest bowiem, że nie zmienisz wszechświata.”

„Nic się nie da zmienić: statystycznie wypada jedna śmierć na jednego człowieka.”

„Myślę, że prawdziwym „dziedzictwem” po śmierci ukochanej osoby jest większa odpowiedzialność. Czy odchodzący, nie zostawia swoich rzeczy, by mogli je kontynuować ci, którzy byli mu bliscy?”

„Miski znikają. Otoczenie się zmienia. Zawsze. Szybciej niż myślisz.”

„Nie potrafię się bowiem oderwać od myślenia o śmierci. I nie jestem odosobniony. W śmierci jest zanurzona cała europejska kultura zafascynowana wisielcami, topielicami, zgrozą śmierci. Np. w obrazie Rembrandta „Lekcja anatomii doktora Tulpa” i w filmach o Hannibalu Lecterze są te same wątki: powieszonego, przemocy, kanibalizmu. Jak w konstrukcjach z klocków lego. Układamy różne rzeczy, ale z tego samego materiału.”