„Sen jest, a tych, którym się śni, nie ma. To znaczy, oni też są elementami snu. Niektórzy twierdzą, że sen śni się samemu sobie. Ale w sensie dosłownym „sobie” tam nie ma.”

„A teraz coś śni,
równoległość blizn
się śni, i spowija
w ranę.
Ja jestem na tak,
w jakimś sensie
z tobą
na zawsze.”

„Jaki sens. – Jeśli życie się nie śni. –
Czy jesteś obudzony!”

„Czy oddechu jej ileż to się po nocach nasłuchało, że nieraz nawet ci się śniło to samo co jej, bo gdy tak ciało przy ciele tyle lat, to i sen się śni już jeden, bo po cóż dwa osobne?”

„Po to jest sen – dla tej ciszy pośród burz bez świadomości i burzy i ciszy.
Bo sam odpoczynek bez snu, odpoczynek świadomy, świadomy zarazem i odpoczynku i problemów jest tylko odpoczynkiem, za to niczego nieświadomy, nieświadomy samego siebie, sen… Jest snem.


Cisza.

Najpiękniejszy jest sen.
Sen.
Sen.
Sen.”

„(…) ciągle mi się zdaje, że niektórych bliskich ludzi już nigdy nie zobaczę. Dla mnie, że mi się coś wydaje, albo że coś czuję, przeczuwam, to normalka. Tam wysoko, jak wisisz na ścianie skrajnie wyczerpany, bez czucia w palcach, to nieraz mi się wydaje, że coś albo kogoś słyszę, że z kimś rozmawiam albo że ktoś jest obok mnie. To jest tak, że równocześnie mi się wydaje i również równocześnie wiem, że tak nie jest i że mi się tylko wydaje, jak we śnie, kiedy ci się śni coś głupiego i ty jakby wiesz, że to jest coś niemożliwego, a jednak ci się śni.”

„W nocy śniło jej się, że jej komputer wybucha, że traci konto na Hell, że resztę życia spędza na gotowaniu obiadów i sprzątaniu mieszkania. Obudziła się o piątej rano, zlana potem. Andrzej uśmiechał się przez sen, więc uznała, że śni mu się to samo.”

„A więc to znaczy, że nie żyje. Co dziwne, kiedy wypowiadałem te słowa, nie wydarzyło się nic. Świat nie miał się wcale gorzej niż zwykle. Pogrążony w tym samym, odwiecznym śnie, niszczał sobie jak zawsze.”

„Sen – to moje realne życie: śpiąc, mam świadomość snu; żyjąc, nie mam świadomości życia.”

„Tu nie pomoże nic…
a cóż ja znaczę!
ten sam sen, ten sam błysk,
srebrne akacje”