„Jeśli dotąd nie znamy życia, jakże możemy znać śmierć?”

„Śmierci nie znamy osobiście –
Jak dotąd – umierali inni…
Jeśli to piekło jest, lub czyściec –
Niebu nic nie jesteśmy winni.”

„Musi być ktoś, kogo nie znam, ale kto zawładnął Mną:
moim życiem, śmiercią; tą kartką.”

„Nie wiemy jeszcze nic o życiu, więc jak możemy wiedzieć coś o śmierci?”

„Tylko przygotowując się na śmierć, możesz prawdziwie żyć.”

„Wszyscy jesteśmy skazani na śmierć, od dnia narodzin. Ale my przynajmniej możemy żyć aż do śmierci.”

„Starałem się tak żyć, abym w godzinie śmierci mógł się raczej cieszyć, niż lękać.”

„Starajże się teraz tak żyć, iżbyś w godzinę śmierci mógł się raczej radować, niż lękać.”

„Jakże próżnym jest zasiadać do pisania, jeśli nie wstało się, by żyć.”

„W tym momencie w duszy starca pojawiło się widmo śmierci. Jednakże „śmierć”, która kiedyś wydawała się groźna, teraz nie stanowiła niczego przykrego. Miał świadomość cichej i wyczekiwanej nirwany, spokojnej jak to niebo w wiaderku. Gdyby mógł zasnąć i się nie obudzić, i pozbyć się raz na zawsze trosk tego świata, gdyby mógł zasnąć i podobnie jak dziecko nie mieć snów, jakże byłoby wspaniale.”