„Płyń podskórnie pod prąd entropii
Nawracaj i jak zadawniona miłość
Nawiedzaj bez gwałtowności ziemię
To co wiem to tego nie wiem”

„Płynie się zawsze do źródeł pod prąd, z prądem płyną śmiecie.”

„Co to jest miłość
Nie wiem
Ale to miłe
Że chcę go mieć
Dla siebie
Na nie wiem
Ile (…)”

„Pod prąd własnej krwi płynąć najtrudniej.”

„Wiem, co to miłość i co robi z człowiekiem. Wiem, że przyjaźń może przerodzić się w miłość albo miłość w przyjaźń. Oba te uczucia są cenne. I kiedy je czujesz, mało jest rzeczy niemożliwych.”

„To możliwość wyboru utrudnia nam życie. Ten, kto płynie z prądem, nie ma kłopotów.”

„Wiem, wiem na pewno, że tylko z miłości dwojga ludzi płynie siła miłości do ludzkiego świata. (…) Noc wigilijna, zimno i ciemno za oknem. Światło i ciepło w nas, świątecznie. Jednak i tej świątecznej nocy wiemy, że miłość nie jest świętem. Jest pracą. Jest też bólem, strachem, gniewem, żalem, zgryzotą. Nie chcemy unikać tych ciężarów, bo to ciemność pozwala istnieć światłu, chłód – ciepłu, rozpacz – szczęściu. Już teraz, tutaj, wiem: „Miłość jest nieśmiertelna, to tylko życie trwa zbyt krótko.””

„Nie wiem, czy w ogóle jest to możliwe, aby uchwycić moment, w którym rozpoczyna się miłość. Nie jakieś tam zakochanie, ale miłość.”

„Nie wiem, po co jest miłość, jeśli nie po to, by się trzymać za ręce w ciemnościach pełnych przerażenia.”

„To dlatego płynę z prądem […] od mężczyzny do mężczyzny, od miłości do miłości. Miłość jest cudowna, dopóki jest nowa. Kiedy jest nowa, ma moc […]. Nie chcę czekać, aż miłość ostygnie do momentu, kiedy czujesz, że trzeba odejść, ale nie potrafisz. Kiedy chcesz, żeby miłość rozkwitła na nowo, chociaż wiesz, że tak się nigdy nie stanie.”