„Sztuka nie ma żadnego celu, jest celem sama w sobie, jest absolutem, bo jest odbiciem absolutu – duszy”

„Sztuka winna być sokiem i radością życia, a nie jego płaczką ani pocieszycielką. Zrywamy raz na zawsze z fikcjami tzw. „czystej sztuki”, „sztuki dla sztuki”, „sztuki dla absolutu”. Sztuka musi być jedynie i przede wszystkim ludzką, tj. dla ludzi, masową, demokratyczną i powszechną.”

„Celem życia jest: w swojej małej jednostkowej duszy odbić jak najwięcej kosmosu.”

„Moim celem jest odwoływanie się do głębokich, wewnętrznych pokładów psychiki. W czasie obcowania z muzyką stajemy wobec świata nieograniczonego, wobec tego, co transcendentne. Działanie muzyczne, artystyczne wynika z komunikacji z innym człowiekiem, ale wobec Boga, Absolutu.”

„Dusza, osobowość, charakter są atoli – i w tym leży nieskończenie głęboki, trwały dorobek poznawczy Schopenhauera – identyczne z wolną wolą, a przynajmniej o tyle pokrywa się wola z jaźnią, o ile pojmujemy jaźń w związku z absolutem. A skoro kobietom brak jaźni, to i woli posiadać nie mogą.”

„Sztuka jest… większym odbiciem stworzenia boskiego. Nie ma tam naprawdę separacji.”

„Sztuka jest dla mnie stanem duszy. A dusza jest święta!”

„Sztuka tendencyjna, sztuka pouczająca, sztuka rozrywka (…) sztuka, mająca jakiś cel moralny lub społeczny przestaje być sztuką, a staje się biblią pauperum.”

„Róbmy najpierw filmy, sztuka zjawi się sama.”

„Przez ogólną głupkowatość świata to słowo [poeta] nacechowane zostało wieloma stereotypami. To jest wyraz bardzo pełny i równocześnie bardzo skompromitowany. Poeta to nie jest dziś nikt brawurowo inteligentny i małpio zręczny, to nie jest też żaden pośrednik absolutu, jak mogliby sobie tego życzyć niektórzy. Stereotypowo poeta to ktoś pretensjonalny, kto będzie komplikował i uwznioślał rzeczy, które są w miarę proste. Trudno mi się wobec tego tak właśnie przedstawiać. Ale mógłbym powiedzieć, że piszę wiersze.”