„W kim tkwi chociaż iskra poezji, ten na widok gór odczuwa do nich pociąg nieokreślony; jest coś, co ludzi tam zwabia. Na górze wydaje się człowiekowi, iż jest bliżej Boga.”

„Nawet w umysłach najbardziej tępych i pustych widok kobiety budzi niepokój, zamęt, jakąś nieokreśloną aspirację.”

„Żadna prawda nie wydaje mi się bardziej oczywista niż ta, że zwierzęta potrafią myśleć i odczuwać tak jak ludzie.”

„Ludzie są jak góry: wielcy wydają się z bliska mniejsi, a mali więksi.”

„Bóg tkwi w szczegółach.”

„Bóg tkwi w szczegółach.”

„Każdy czasem odczuwa strach, kiedy jest na górze. Ale ja staram się dać z siebie wszystko i zdarza mi się, że po prostu nie myślę o strachu.”

„Rzeczywistość przedmiotowa i podmiotowa doznaje w zdaniu poetyckim gruntownego przekształcenia i im głębiej sięga to przekształcenie, tym bliżej jesteśmy piękna zdania; nic nie jest bardziej obce poezji niż nazywanie rzeczy po imieniu; im dalej od imienia, tym dalej od prozy, tym bliżej poezji. I to jest jedyne uzasadnione rozróżnienie między obiema dziedzinami literatury: proza nazywa, poezja pseudonimuje. (…) Rozwój poezji polega na tym, że słowny ekwiwalent oddala się coraz bardziej od imienia rzeczy.”

„Bóg jest bliżej nas, niż my siebie samych.”

„Można zdefiniować Boga jako uosobienie praw przyrody, ale to nie odpowiada temu, jak pojmuje Boga większość ludzi. Bóg jest dla nich istotą podobną człowiekowi, z którą mogą nawiązać osobową relacje. Gdy weźmiemy pod uwagę ogrom wszechświata i to, jak mało znaczące i przypadkowe jest w nim życie człowieka, wydaje się to czymś skrajnie mało prawdopodobnym.”