„Czy była smutna dlatego, że dorosła i wcale jej się to nie podobało? Trudno powiedzieć.”

„(…) musiałam szybko się usamodzielnić. Nikt mnie nie pilnował. Sama wiedziałam o tym, że jak nie odrobię zadania to dostanę dwóję. Musiałam sobie narzucić życie dorosłego człowieka. Być może właśnie dlatego teraz bardzo podobają mi się place zabaw i plastikowe zabawki…”

„Dziecko poszukuje dziecka w każdym kogo spotka. Jeśli znajdzie je w dorosłym, podoba mu się ta osoba więcej niż inne.”

„Trudno mówić o sukcesie lustracji. Ten proces jest smutnym, niekiedy może i tragicznym, ale nieodzownym postępowaniem.”

„Kto powiedział, że jesień jest smutna, że ma kolor szarego płótna, że jej prawie nie widać we mgle? Kto to powiedział? Ja nie!”

„Trudno jest powiedzieć akurat tyle, ile się chce powiedzieć.”

„Jak kobieta widzi, że ktoś jest smutny, to nie mówi mu nigdy: „jesteś smutny”. Tak głupio postępuje tylko mężczyzna. Kobieta udaje, że wcale nie widzi smutku – jest weselsza, milsza, piękniejsza niż zazwyczaj. Wtedy smutek znika.”

„Łatwo się mówi – „trudno powiedzieć.””

„Nienawidzę sztuki autorskiej. W ogóle film wykorzystał wszystko, co możliwe, w serialach telewizyjnych, dlatego że właśnie u podstaw tanich seriali z telewizji znajdują się zasady wielkiej sztuki. Wcale nie chcę powiedzieć, że same te seriale stanowią sztukę, chcę powiedzieć dokładnie to, co powiedziałem.”

„W tej sztuce każdy znajdzie coś dla siebie, niezależnie od wieku i gustu. Podoba się młodym, podoba się starym. Bez zarozumiałości z jednej, a fałszywej skromności z drugiej strony, mogę powiedzieć, że w swoim gatunku – to znaczy, lekkich utworów scenicznych ze szczyptą humoru i zarazem dreszczykiem grozy – wyróżnia się sprawną konstrukcją. Akcja wciąga, a jednocześnie zaskakuje, trudno powiedzieć, dokąd nas doprowadzi za parę minut.”