„Kochać nie warto – lubić nie warto (…) Jedno co warto – to upić się warto!”

„Dobrze jest mieć w życiu coś, co można kochać i kogoś, kogo warto kochać.”

„Nie kochać nigdy… ale to i żyć nie warto! Kochać… to jest męczyć się całe życie.”

„Dajmy każdemu żyć, jak chce, a kogo warto, kochajmy i ceńmy.”

„Boje się, że pewnego dnia stracę to wszystko, co nie dość kochałem. Pamiętaj i nie wahaj się kochać tego co kochać warto.”

„Nie wiem, sam już nie wiem,
czy to warto kochać ciebie?
Bez pamięci, tak jak kiedyś
kochać tak, jak ty mnie,
gdy twój dzień był mym dniem.”

„Są ludzie przywiązani do teorii dyskalkulii, kochają ją i nie znają innej. Ta teoria ładnie się nazywa i daje jakieś wyjaśnienie, dużo łatwiejsze niż proponowane przeze mnie. Tylko że to jest zupełnie inna filozofia. Oni mówią dziecku: jesteś uszkodzony, nie umiesz, bo taki się urodziłeś i każą zwolnić je z wysiłku. Niektórzy naukowcy dochodzą wręcz do wniosków, że pewnych dzieci nie warto kształcić. Nie wolno wysnuwać tak kategorycznych wniosków.”

„Gdy wychodzę z pobliskiej knajpy, stoję późnym wieczorem na Placu Bankowym i pada śnieg, to czuję się tak, jakbym był Wokulskim. Mam wrażenie, stojąc w śnieżny wieczór przed pałacem prezydenta m. st. Warszawy, jakbym był panem Stachem, który stał w śnieżycy przed pałacem arcyksięcia. Nie wszedł jednak na bal i nie zobaczył Łęckiej, którą kochał. Stojąc jednak przed tym pałacem, znalazł się w momencie kluczowym swojego życia, wystawiając sobie słony rachunek z miłosnego zaangażowania. Czy miałoby to jednak znaczyć, że nie warto kochać?”

„Ja zakochałem się pierwszy raz, kiedy miałem siedemnaście lat. Potem kochałem się jeszcze parę razy. Nie wszystkie te miłości na tyle atrakcyjne, by warto je wspominać. Ale każda zostawiła takie samo uczucie pustki i niepokoju. Że oczekiwanie nigdy się nie spełnia i e pragnieniami kierują złudzenia. Wstyd, że własne i cudze słowa tracą nagle wartość…
Wyobrażamy sobie, że istnieje ktoś, kto jest zdolny zaspokoić nasze tęsknoty. Ktoś, kogo wcześniejszy później spotkamy. Wyobrażamy sobie wiele rzeczy, które nigdy się nie spełniają…”

„Moja koleżanka jadła niedawno lunch ze swoją 80-letnią babcią, która powiedziała jej właśnie to – chwytaj każdy dzień, bo za kilka lat będzie już za późno na niektóre rzeczy. Jeśli masz ładne nogi, nie wstydź się zakładać krótkich spódniczek, bo być może za 10 lat nie będziesz mogła ich nosić. I co najważniejsze, kochaj samą siebie. Wiele kobiet w pewnym wieku całkowicie poświęca się dla rodziny, zupełnie ignorując swoje potrzeby czy marzenia. To nie jest dobre! Każda z nas musi umieć znaleźć czas tylko (…) na swoje pragnienia, a niestety, zbyt często o tym zapominamy. Warto być zdrową egoistką.”