„Nie w tym rzecz, byśmy od zaraz rzucili wszystko, zdjęli szaty, oddali je ubogim i tak, jak stoimy, zaczęli poświęcać się czemuś, czego nawet do końca nie rozumiemy. Każdy powinien dawać z siebie tyle, na ile go w danej chwili stać.”

„Gdyby każdy posiadał tyle, ile mu potrzeba na zaspokojenie potrzeb, i gdyby rzeczy zbyteczne oddał ubogim, zniknęłoby bogactwo i nędza. Czy nie wyszedłeś nagi z łona swej matki? Czy nie powrócisz nagi do ziemi?”

„Biorąc pod uwagę wszystkie akty tworzenia, odkrywa się jedną elementarną prawdę: gdy się czemuś prawdziwie poświęcamy, wspiera nas opatrzność.”

„Chodzi mu, tak jak każdemu wielkiemu filozoficznemu gadule, nie tyle o prawdę, ile o brzmienie jego prozy.”

„Strój kobiecy ma znaczenie tylko o tyle, o ile zachęca mężczyznę, by go z niej zdjął.”

„Żadne wydarzenie – nawet Auschwitz – nie może przemawiać za tym, byśmy porzucili pracę na rzecz danej utopii. Za tym może przemawiać tylko inna, bardziej przekonująca utopia.”

„Gdzie prawd tyle, ile drzew w lesie – tam i zaraz partyzantka.”

„Mówisz i mówisz, choć masz tylko jedno zdjęcie i pół zdania depeszy o tym, co się w rzeczywistości stało. W takiej chwili oczekuje się ode mnie, że będę po wielekroć opowiadał to samo, tylko innymi słowami. Wbrew pozorom to jest sztuka.”

„Janku, przywdziałeś strój kapłański. (…) Pamiętaj jednak, że to nie szata zdobi a cnota. Gdyby któregoś dnia naszły cię wątpliwości co do twego powołania nie okrywaj tej szaty hańbą. Zdejmij ją natychmiast. Wolę mieć syna ubogiego chłopa niż zaniedbującego swe obowiązki księdza. Kiedy się urodziłeś poświęciłam cię Matce Bożej, a kiedy zacząłeś naukę, poleciłam ci zawsze kochać naszą Matkę. Teraz polecam ci, byś oddał Jej się cały.”

„Całe nasze życie jest jak kamień rzucony w wodę. Nigdy nie wiemy, jakie kręgi zatoczymy naszym upadkiem, czyją śmierć spowodujemy i kogo uzdrowimy. Ile niepokoju wzniecimy dokoła siebie, ile katarakt zdejmiemy ze ślepych rzek.”