„Czuję wielką ulgę. Nagle cieszysz się wszystkim w swoim życiu, tym, co masz. Robisz postanowienia, jakby był Nowy Rok – że teraz zrobisz to i tamto. To najbardziej uskrzydlające przebudzenie. Pięć minut – i masz z powrotem swoje życie.”

„Człowiek zdaje się mieć, poza fizycznymi, pięć potrzeb bardziej podstawowych: chce czymś być, coś mieć, coś robić, coś wiedzieć, coś odczuwać.”

„Życie jest raczej poważne. I nie można żyć, jakby się miało dziewięć żywotów. Często przyłapuję się na tym, że tak robię. Myślę, że wszyscy tak robią, powtarzając w duchu: „Od jutra to uporządkuję.””

„Robiłem cztery do pięciu filmów rocznie. Przenosiłem się z jednego planu filmowego na drugi. Nie miałem zbyt wielkich wymagań. Jakiś hotelik, jakieś mieszkanko. Nowi ludzie, nowy scenariusz. Zrobione i… dalej!”

„Nie będzie już pomyłki, złudzeń, pułapek, przebudzeń, nie będzie powrotu. Dobrze to wiedzieć, kiedy mgły fantazji raz jeszcze miałyby zaciemnić soczewki wiedzy.”

„Podoba mi się moja życiowa droga i nie zmieniłabym w niej niczego. Dziś czuję się, jakbym znów miała 25 lat. Dzieci dają zupełnie nowy początek i odmładzają.”

„Gdybym miała cały rok na robienie tego, co chcę najbardziej, to pewnie zostałabym w domu, bo rodzina jest dla mnie najważniejsza.”

„Czas. To tylko ludzki wynalazek. Jak cyfry. Jak system miar. Coś, co ludzie wynaleźli, by ułatwić sobie życie, by ułożyć życie w łatwe do ogarnięcia fragmenty, by otoczyć myślą rzeczy niemożliwe do ogarnięcia, by poradzić sobie z nieskończonością. Minuta, godzina, dzień, rok, pół wieku, tysiąclecie, dwa tysiąclecia od czasu przebudzenia się człowieka, pięć tysięcy lat od czasu powstania malowideł w jaskiniach i czternaście lat życia młodej dziewczyny.”

„Życie, podzielił na okresy pięciominutowe. Dla wygody, lubi uporządkowany tryb życia. Teraz zastanawia się, które jest to te pięć minut.”

„Czasem czuję, że jestem wręcz kilkoma postaciami naraz. Jakbym miała w sobie kilka żyć. Mam potrzebę jakiegoś ekstremum. Moje zwykłe życie wydaje mi się za blade.”