„Mam okresy, w których nie mogę pisać – kiedy po prostu czuję się zacieśniony do własnego cierpienia czy do własnego bólu, czy własnej niezgody. Wtedy przestaję pisać. Ale kiedy znajduję jakąś ścieżkę do świata, to staram się iść tą ścieżką.”

„Stawiam sobie czasem trzy pytania: dlaczego piszę? do kogo piszę? Co myślę o swoich własnych wierszach?”

„Ścieżka przeszłości jest ścieżką bólu i cierpienia!”

„Języki mają być jak okna, ale czasem stają się jak kula u nogi lub gorset. Kiedy rozbieżność między abstrakcyjnością języka a dotkliwością świata namacalnego staje się zbyt duża, przychodzi moment, gdy nie ma sensu już tego dłużej ciągnąć. Trzeba iść na własne – pisanie to szukanie swojego własnego języka w obliczu narzucającego się wspólnego.”

„Nie jesteśmy myślącymi żabami, aparatami do obiektywizacji i rejestracji o zimnych wnętrznościach, musimy stale rodzić myśli z własnego bólu i zaopatrywać je, po matczynemu, we własną krew, własne serce, w żądzę, w namiętności, w cierpienie…”

„Do głupoty innych nie mogę przywyknąć. Do głupoty własnej przywykać nie muszę, bo ona mnie ani nie mierzi, ani nie boli. Jej po prostu wcale a wcale nie czuję.”

„Pisanie sprawia mi ogromną przyjemność i daje poczucie satysfakcji. Z pewnością dlatego, że nie jest dla mnie źródłem utrzymania. Mogę pozwolić sobie na ten komfort, że piszę tylko wtedy, gdy czuję taką potrzebę.”

„Reportaże warto pisać tak, by czytelnik poczuł na własnej skórze strach, ból i upokorzenie.”

„Nie da się nauczyć ani pisania piosenek ani pisania tekstów – ale można spróbować dać ludziom narzędzia, którymi zbudują swój własny warsztat muzyczny.”

„Kiedy piszę, kieruję się własnym poczuciem smaku. Staram się dbać nie tylko o treść, ale i o formę. Co nie oznacza, że to, o czym piszę, uważam za przyjemne, gustowne i smaczne. Świat składa się z piękna, ale częściej z brzydoty, z cierpienia i smrodu rozkładu. Jak o tym pisać, by nie zbliżać się do granicy dobrego smaku? Myślę, że kiedy ekshumowany masowy grób cuchnie, to trzeba ten odór śmierci opisać. Bo czują go bohaterki mojej opowieści, które stoją nad tą dziurą w ziemi i czekają na rozpoznanie swych pomordowanych mężów i synów. Można oczywiście tego potem nie czytać. Bo jest niesmaczne. Nikogo nie zmuszam.”