„Geralt uniósł kufel. Znał się z wieloma krasnoludami, wiedział, jak się przepija i jak wznosi toasty.
- Za pomyślność sprawy słusznej!
- A na pohybel skurwysynom! - dopowiedział krasnolud, stukając kuflem o jego kufel.”

„Elf układał kufle.”

„Wiesz, że kocham kufel i kocham piwo, ale jestem zupełnie trzeźwy tylko dlatego, że całkowicie wymknęło mi się spod kontroli.”

„Wszakże też Aleksander Wielki
Wytrząsał kufle do kropelki
Po zwycięstwie Babilonu;
My, powróciwszy od Dunaju,
Pijmy aż do beczki skonu,
Podług niemieckiego zwyczaju”

„Petru Cobbin chciał capnąć Geralta za kołnierz, ale nie zdołał, bo do akcji wkroczył spokojny dotąd i małomówny Addario Bach. Krasnolud kopnął Cobbina w zgięcie kolana. Cobbin runął na klęczki. Addario Bach doskoczył, z rozmachem grzmotnął go pięścią w nerkę, poprawił w bok głowy. Waligóra zwalił się na pokład.
- I co z tego, że duży? - Krasnolud powiódł spojrzeniem po pozostałych. - Robi tylko większy huk, gdy pada.”

„Zagrać o swoim życiu i o źle urządzonym świecie, zagrać to, czego się nie da opowiedzieć, o czym opowiadać nawet nie warto, bo i co z tego gadania wyniknie – tylko po prostu zagrać. Nie dla grosików rzucanych do czapki. Dla siebie i dla samego Pana Boga, który przysiadał tam zmęczony nad kuflem, słuchając do bladego świtu, jak żali się jego stworzenie.”

„Do licznych wad krasnoludów należał też całkowity brak poczucia humoru, a najwięksi kawalarze spośród nich sądzili, że szczytem dobrej zabawy jest głośne pierdnięcie w towarzystwie.”

„Wkrótce Minc zapchał oba pokoje książkami, rękopisami i periodykami naukowymi, które przysyłano mu z całego świata. Powiatowy Pocztowy Sprawdzacz wykończył się niemal na tych zagranicznych i egzotycznych językach, a w końcu poddał się, przyszedł do Minca i poprosił, by ten tłumaczył przynajmniej nazwy czasopism i książek, dla wykonania czekistowskiej sprawozdawczości. Co też Minc i robił. Wypijali ze Sprawdzaczem po dwa kufle piwa, które zdobywać musiał pracownik wiadomych organów.”

„Uliczki dniem i nocą rozbrzmiewały muzyką, śpiewem, brzękiem kielichów i stukiem kufli, wiadomo bowiem, że nic nie wzmaga pragnienia tak, jak proces przyswajania wiedzy. Pomimo iż zarządzenie rektora zabraniało studentom i bakałarzom picia i hulania przed zapadnięciem zmroku, w Oxenfurcie pito i hulano całą dobę, na okrągło, wiadomo bowiem, że jeśli coś może wzmóc pragnienie jeszcze silniej niż proces przyswajania wiedzy, to tym czymś jest pełna lub częściowa prohibicja.”

„Gryzie mnie jeden problem – powiedział król przełykając solidny kęs pieczeni. – Zagadnienie, nazwijmy to, ekonomiczne. Jaki mamy deficyt królewien w cesarstwie?
– Myślę, że brakuje dwudziestu, może trzydziestu…
– A gdyby tak nie zabijać krasnoludów, tylko wykradać im kolejne dziewczyny?
– Ale po co?
– Na eksport, ty tępaku!”