Wiktor Weintraub – polski historyk literatury polskiej i dyplomata żydowskiego pochodzenia.
W latach 1925–1929 studiował filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1934–1937 w Warszawie, w latach 1937–1939 w Paryżu jako stypendysta naukowy rządu francuskiego.
W latach 1941–1942 pracownik biura prasowego Ambasady RP w Kujbyszewie , po układzie Sikorski-Majski. Ewakuowany do Iranu, następnie w Palestynie. W latach 1943–1945 redaktor wychodzącego w Jerozolimie dwutygodnika „W drodze”.
Po wojnie na emigracji. W latach 1945–1950 w Londynie, . W roku 1950 osiadł na stałe w USA. W latach 1950–1954 wykładowca, 1954–1978 profesor slawistyki Uniwersytetu Harvarda w Cambridge. Od 1971 kierował na Uniwersytecie Harvarda katedrą polonistyki ufundowaną przez A. Jurzykowskiego. Od 1953 członek redakcji Harvard Slavic Studies. Publikował w londyńskich Wiadomościach i paryskiej Kulturze. Członek Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie. Od 1988 członek Polskiej Akademii Nauk.
Autor studiów o kulturze i literaturze staropolskiej oraz o wielkich romantykach.
„Poeta barokowy nie obawia się bardzo nawet skomplikowanych przestawni.”
O niektórych problemach polskiego baroku (1960)
O niektórych problemach polskiego baroku (1960)
O niektórych problemach polskiego baroku (1960)
