Walter Rauff – oficer SS – nr 290 947, ostatni znany stopień SS-Standartenführer. Podczas agresji na Polskę był odpowiedzialny za techniczne wyposażenie i przygotowanie grup operacyjnych; ponosi główną odpowiedzialność za rozwój ruchomych komór gazowych i innych środków masowej zagłady; w 1940 r. był kierownikiem Grupy Urzędowej I G w Głównym Urzędzie Bezpieczeństwa Rzeszy; w 1942 r. był kierownikiem Grupy III D i VI F . Po 1945 r. przebywał w Punta Arenas w Chile, gdzie był hurtownikiem. Aresztowany w 1962 r. w Santiago. W 1963 r. został jednak zwolniony przez sąd najwyższy. W liście do Szymona Wiesenthala prezydent Salvador Allende, po wyborze na urząd, napisał, że nie jest w stanie zmienić decyzji sądu.
Podczas rządów junty wojskowej generała Augusto Pinocheta Rauff służył pomocą tajnej policji DINA udzielając porad na temat stosowania tortur oraz planowania obozów koncentracyjnych. Pinochet odmawiał jego wydania powołując się na wyrok sądu najwyższego z 1963 r. W 1979 brytyjski dziennikarz odkrył obecność Rauffa w willi na przedmieściach Santiago i przeprowadził z nim wywiad z którego powstał film dokumentalny pt. „The Hunter and the Hunted”. Zmarł w Santiago w 1984 na raka płuc. Podczas pogrzebu, jego koledzy urządzili mu pożegnanie w nazistowskim stylu.
Istnieje ciekawe świadectwo nt. kulis ucieczki Rauffa z III Rzeszy autorstwa Petera Masona służącego w wydzielonej z SAS grupie specjalnej. Brytyjczyk był dowódcą misji polegającej na śledzeniu Rauffa i ochraniającego go oddziałku żołnierzy SS. Pośród nich znajdował się sobowtór Rauffa – niemal wszyscy oni zostali skrytobójczo pomordowani, a zwłoki owego sobowtóra upozorowane na oficera nazistowskiego. Sami żołnierze SAS w szaleńczej pogoni mieli kłopot z dogonieniem niemieckich zbiegów, zaś z uwagi na liczebność Niemców i przebywających z nimi Włochów nie mogli przeszkodzić w ucieczce. Nie do końca orientowali się też w przebiegu wydarzeń w obrębie grupy uciekinierów. Nie było całkowitej pewności, co stało się z głównym poszukiwanym, niemniej na miejscu odbyło się dochodzenie z udziałem prawników alianckich i prawdopodobnie funkcjonariuszy wywiadu. Dopiero znacznie później, m.in. dzięki publikacjom w „Der Spiegel” okazało się, ze Walter Rauff przeżył.
w wywiadzie udzielonym argentyńskiemu tygodnikowi „Somos” w grudniu 1979.
Źródło: Zdzisław Marzec, Umrzeć za Chile, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1980, s. 273.
