Tomasz Białkowski – polski prozaik.
Urodził się w Jezioranach k. Olsztyna. Autor dziesięciu książek. Debiutował w 2002 roku zbiorem opowiadań "Leze". To przy recenzowaniu tej pozycji krytyk literacki Robert Ostaszewski, po raz pierwszy, użył terminu Proza Północy i rozpoczął dyskusję o zaangażowaniu w literaturze, która przetoczyła się przez ogólnopolskie media. W roku następnym Białkowski opublikował sztukę "Drzewo" .
W 2005 roku wydał minipowieść "Dłużyzny", której fragmenty zamieszczono w antologii prozy polskiej prestiżowego niemieckiego kwartalnika die horen. Wydaną w 2006 roku powieść "Pogrzeby" Instytut Książki w Krakowie zaliczył do najciekawszych nowości roku i rekomendował w katalogu "New Books from Poland". Książka znalazła się w finale literackiej nagrody Warmii i Mazur "Wawrzyn". Jej fragmenty prezentowano w Teatrze im. Stefana Jaracza w Olsztynie w ramach cyklu "Perforacje literackie".
W 2008 roku Białkowski opublikował dwie powieści: "Mistrzostwo Świata" oraz "Zmarzlina". Ta pierwsza była prezentowana w odcinkach codziennie w Radiu Olsztyn. Krytyk literacki Paweł Dunin-Wąsowicz na łamach Lampy pisze o książce: „To najlepsza rzecz w jego dorobku”. Równie pochlebnie na łamach Newsweeka wyraża się o niej Leszek Bugajski .
Pod koniec 2008 roku warszawskie wydawnictwo Prószyński i S-ka wydało kolejną powieść Białkowskiego pt. "Zmarzlina". Książka przez kilka miesięcy od ukazania się zdążyła zebrać wiele znakomitych recenzji. Recenzentka opiniotwórczych Nowych Książek napisała: „Utwór Białkowskiego ma szansę stać się nie tylko oryginalną propozycją na tle polskiej prozy współczesnej ale również lekturą obowiązkową dla bardziej wymagających czytelników”. Książkę omawiano w TVP Kultura w programie "Czytelnia", TVP Gdańsk wyemitowała program w całości poświęcony "Zmarzlinie". W podsumowaniu roku Radia Kraków książka Białkowskiego znalazła się wśród najlepszych książek minionego roku obok takich znakomitych nazwisk jak Janusz Anderman czy Kazimierz Orłoś. Włodzimierz Kowalewski omawiając książkę zauważa: „Powiem bez przesady – tak mocnej książki w Olsztynie nigdy dotąd nie było, niewiele podobnych tekstów napisano w kraju”.
W 2011 roku ukazała się jego kolejna powieść "Teoria ruchów Vorbla". Rok 2012 można uznać za początek nowego etapu w twórczości pisarza. To wtedy zaczyna wydawać kryminalną serię, tzw. kainicką, z dziennikarzem śledczym Pawłem Werensem. W jej skład wchodzą trzy części: "Drzewo morwowe", "Kłamca" i "Król Tyru".
W 2014 roku na rynku wydawniczym pojawia się powieść "Powróz". Po raz pierwszy główną bohaterką u Białkowskiego jest kobieta - tłumaczka Iga Spica. Prowadzone przez nią śledztwo to tylko pretekst do pokazania mrocznych kart historii i etycznej niejednoznaczności wpisanej w biografie tych, którzy uchodzą za autorytety.
Białkowski wielokrotnie publikował w prasie krajowej, jego prozę prezentowano też w kilku antologiach. Książki recenzowały m.in. Gazeta Wyborcza, Pogranicza, Nowe Książki, Opcje, Ha!art, Lampa, FA-art, Newsweek. Undergrunt, Red, Przegląd Powszechny, Odra, artPapier, portale internetowe Wirtualna Polska, Independent.
Autor to trzykrotny stypendysta Ministra Kultury w dziedzinie literatury, oraz stypendysta Marszałka Województwa. Otrzymał Nagrodę Prezydenta Miasta Olsztyn w dziedzinie literatury. Zaś za powieść "Zmarzlina" Literacką Nagrodę Warmii i Mazur "Wawrzyn" przyznawaną przez czytelników. W 2012 roku powieść "Teoria ruchów Vorbla" została uhonorowana Literacką Nagrodą Warmii i Mazur "Wawrzyn" . Jest członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.
✵
1969
