Stanisław ze Skarbimierza cytaty

Stanisław ze Skarbimierza – pierwszy rektor odnowionej w 1400 roku Akademii Krakowskiej, prawnik, kanonik kapituły katedralnej na Wawelu.

Prawdopodobnie pochodził z plebejskiej rodziny. Zanim rozpoczął studia w Pradze, uczęszczał do szkoły prowadzonej przy kolegiacie w Skalbmierzu, mającej status studium przygotowawczego do studiów uniwersyteckich. Absolwentem tej samej szkoły był Mikołaj Rej.

W latach 1380–1396 studiował na Uniwersytecie Praskim, na wydziałach artium i prawa. Studia zakończył uzyskaniem doktoratu prawa. Następnie wrócił na stałe do Krakowa, gdzie piastował wiele funkcji. Był m.in. spowiednikiem królewskim, kaznodzieją katedralnym, wikariuszem generalnym biskupa krakowskiego.

Dwukrotnie pełnił funkcję rektora, po raz drugi w 1413 roku. W łacińskim kazaniu De bellis iustis zajął się takimi kwestiami jak: dopuszczalność zawierania przymierzy z państwami pogańskimi, dozwolone sposoby walki i brania łupów wojennych, sprawy dyscypliny wojskowej. Przeciwstawił się panującej opinii, jakoby przymierza z poganami były zabronione. Razem z Pawłem Włodkowicem uważany jest za twórcę polskiej szkoły prawa międzynarodowego. W związku ze swoim przygotowaniem prawniczym został 16 października 1422 roku wyznaczony przez Mikołaja Kiczkę, archidiakona gnieźnieńskiego, na swojego zastępcę w toczącym się w Rzymie procesie polsko–krzyżackim.

Na jego działalność pisarską składają się przede wszystkim kazania. Ułożył ich ponad 500. Wśród nich znajdują się kazania związane z ówczesnymi ważnymi wydarzeniami: Recommendatio Universitatis de novo fundatae, wygłoszone na inaugurację działalności uniwersytetu w 1400 roku, Sermo ad regem et proceres eius de obitu Hedwigis reginae et vita eius, kazanie na pogrzebie królowej Jadwigi, oraz De bello iusto, dotyczące konfliktu z Krzyżakami.

Cykl kazań Sermones super „Gloria in excelsis” napisał jeszcze podczas pobytu w Pradze, w 1390 roku. Inspiracją do napisania był rok jubileuszowy 1390. Zbiór Kazań sapiencjalnych powstał w Krakowie w latach 1409–1415, gdy Stanisław sprawował urząd kaznodziei katedry krakowskiej i głosił kazania do kleru .

Wygłosił kazanie na pogrzebie królowej Jadwigi Andegaweńskiej. Jak we wszystkich swoich kazaniach, mówił w języku polskim .

Zmarł podczas celebrowania mszy w katedrze na Wawelu. Tam też został pochowany.