Michel de Montaigne: Na czasie cytaty (strona 2)

„Największa rzecz na świecie, to umieć należeć do siebie.”

„Białogłowy pokrywają pierś siateczką, kapłani takoż święte rzeczy – są niektóre rzeczy, co się je kryje, aby pokazać.”

„Rozmyślanie o śmierci jest rozmyślaniem o wolności: kto się nauczył umierać, oduczył się służyć.”

„Człowiek, który dla interesu poświęca swój honor, traci i swój honor, i swój interes.”

„Wierzyć w każde twierdzenie, którego nie możemy odeprzeć, byłaby to wielka prostoduszność.”

„Moje życie pełne było strasznych nieszczęść, z których większość się nie zdarzyła.”

„Próżno wszelako wspinać się na szczudła – i na szczudłach trzeba nam chodzić własnymi nogami; na najwyższym tronie świata i tak siedzimy jeno na własnym zadku.”

„Nikt nie jest wolny od mówienia bredni.”

„Trzeba pilnie nauczyć dzieci, aby nienawidziły zła dla jego własnej ohydy, i pokazać im naturalną jego szpetotę, iżby go unikały nie tylko w uczynku, ale zwłaszcza w sercu…”

„Cnoty człowieka nie powinno się mierzyć jej wyskokiem, ale jej pospolitą miarą.”

„Celem naszej wędrówki jest śmierć (…).”

„Nie tam jest twój dom, gdzie jest twoje mieszkanie, ale tam gdzie jesteś zawsze rozumiany.”

„Przedmiot, który miłujemy, zda nam się piękniejszym niż jest.”

„Naszym obowiązkiem jest kształtowanie charakteru. Godne życie jest naszym wielkim i wspaniałym arcydziełem.”

„Życie samo w sobie nie jest ani dobre ani złe; jest miejscem na dobro i na zło, wedle tego, czym je zapełnicie. A jeśli żyliście 1 dzień, wszystkoście poznali: jeden dzień podobny jest do wszystkich.”

„Każdy poniekąd żyje w swym dziele.”

„Wielkie i wspaniałe arcydzieło człowieka to żyć dorzecznie. Wszelkie inne rzeczy: panować, gromadzić skarby, budować, są jeno przydatkami i co najwyżej ozdobą.”

„Któż nie wie, jak bardzo niepochwytne jest sąsiedztwo między szaleństwem a wspaniałymi wzlotami swobodnego ducha i objawami cnoty najwyższej i niezwyczajnej.”

„Posiadamy prawdę i dobro jedynie częściowo i pomieszane ze złem i fałszem.”