Krystyna Siesicka: Na czasie cytaty (strona 2)

„Na oberwane ucho każdy miś musi sobie zasłużyć.”

„Są meble, które przeszkadzają i są meble niezbędne! To tylko od ciebie zależy, jakim meblem się staniesz. Wymazałam ci ten minus, Marto, ale pamiętaj, że każdy człowiek ma swój własny rejestr uczynków, z których nie daje się nic wymazać! Musisz pilnować swojego rejestru.”

„Jonatan nie chodził, Jonatan kroczył. Nie patrzył, tylko spoglądał.”

„Kim jesteś w takim razie?
Przestała gładzić poduszkę, uniosła głowę i spojrzała na niego bez uśmiechu. Patrzyła przez chwilę. Zauważył, że dolne powieki drżą jej lekko. Później powiedziała szeptem:
– Jestem ze świata wirtualnego. Wszystko mogę. Przenikam przez ściany. Dotykam, nie dotykając. Widzisz, że tu leżę chociaż wcale mnie nie ma. Patrzył na nią i coraz dokładniej widział, że była.”

„Ludzie są jak wiatr. Jedni lekko przelecą przez życie i nic po nich nie zostaje, drudzy dmą jak wichry, więc zostają po nich serca złamane, jak jakieś drzewa po huraganie. A inni wieją jak trzeba. Tyle, żeby wszystko na czas mogło kwitnąć i owocować. I po tych zostaje piękno naszego świata…”

„Ile wielkich spraw w życiu człowieka zależy od maleńkich, niedostrzegalnych nieomal decyzji.”

„Czas nie daje odpowiedzi, on tylko stawia kolejne pytania.”

„Kocham cię… – zakomunikował nagle.
– Dlaczego nigdy mi tego nie powiedziałeś? – spytałam i sama słyszałam żal w swoim głosie.
Zdawało mi się, że wiesz, bo to chyba było oczywiste! A u mnie słowa się nie liczą. Ja nie kocham słowami. Nie lubię słów, niektóre są chyba tylko po to stworzone, żeby je cofać! Między innymi po to stworzone jest kocham.”

„Nie miałam dobrego dnia. Czasami człowiek od razu wygląda dobrze, bez żadnych starań. Ale czasami, żebyś na głowie stanęła, coś jest nie tak.”

„Przymknęłam oczy, żeby chociaż nie patrzeć na Marcina i zebrać w jednoznaczną całość rozkojarzone uczucia. Ale i to się nie powiodło. Marcin był przy mnie, powieki nie stały się barierą, którą mogłabym odgrodzić się od niego.”

„Pani Alicja oddała dziś wypracowania z polskiego.
– O ciebie, Marta, nie muszę się martwić! – powiedziała.
Właściwie – żałuję. Bardzo bym chciała, żeby ktoś wreszcie zaczął się o mnie martwić.”

„Czego on wiecznie chce od mojej szyi?” – pomyślałam w ostatecznym zniecierpliwieniu.
– Więc jednak mnie kochasz! – powiedział Patryk i dopiero wtedy zrozumiałam, że moje przyjście tutaj ma dla niego zupełnie jednoznaczny sens.
Wyrwałam mu się energicznie.
– Nie wygłupiaj się! Patryk, ty myślisz, że po co ja tu przyszłam?
– Jak to po co przyszłaś? Tylko jednego, uwierz, możesz szukać u mnie po nocy…
– Och Patryk, za kogo ty mnie masz! Szukam u ciebie byle jakiego kąta, żeby się przespać do rana, szklanki herbaty i dobrej rady! Jestem potwornie zdenerwowana i daj mi spokój z miłością!
Patrzył na mnie kompletnie osłupiały.
– Herbaty? – wyjąkał.”

„Chyba w żadnym innym uczuciu ludzie nie mijają się tak często, jak w tym. W gęstwinie słów, gestów, spojrzeń najtrudniej odnaleźć te, które są potrzebne…”

„W ciszy człowiek dokładniej chwyta wszystkie warianty własnych rozterek i niepokojów. Trudniej mu podjąć decyzję i to, co uważał już za rozstrzygnięte, znowu zaczyna rozmieniać na drobne.”

„Nie ma solidarności w stosunku do jednej osoby, okazuje się, że jest tylko solidarność w stosunku do tłumu.”

„Z życia nie da się zrobić niczego sensownego, takie już jest i nie ma dla człowieka ratunku.”

„Chcę mieć siebie dla siebie.”

„Żeby nie wiem jak człowiek był twardy, to z każdego uczucia coś w nim zostaje.”

„Wspólne życie to wspólny dom, wspólne zakupy, wspólne marzenia, ale przecież także i to… mój domowy pantofel pod jego tapczanem. Niby prozaiczna rzecz, a przecież zamyka się tu cała poezja.”