Juliusz Mieroszewski – polski dziennikarz, publicysta, pisarz polityczny.
W latach międzywojennych współredagował w Krakowie „Ilustrowany Kurier Codzienny”. Specjalizował się w problematyce polityki niemieckiej.
W czasie II wojny światowej w redakcjach pism Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie: „Ku Wolnej Polsce”, „Orzeł Biały”, „Parada”.
Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Był publicystą politycznym „Wiadomości”. W latach 1950-1972 w paryskiej „Kulturze” redagował stałą Kronikę angielską . Publikował artykuły dotyczące koncepcji współczesnej polityki światowej – zwłaszcza dotyczące walki z ekspansją komunizmu. Rozważał wielokrotnie szanse porozumienia krajów Europy Wschodniej wobec zagrożenia sowieckiego, możliwość ewolucyjnej przemiany ustrojowej w Polsce i odzyskania niepodległości. Był zwolennikiem pojednania i porozumienia Polski z narodami „ULB” w oparciu o uznanie nieodwracalności zmian terytorialnych, które nastąpiły w wyniku II wojny światowej. Pogodzenie się Polaków z utratą Wilna i Lwowa uważał za fundament pojednania ze wschodnimi sąsiadami Polski i w konsekwencji współpracy dla odzyskania niepodległości przez narody Europy Środkowo-Wschodniej, podporządkowane ZSRR. Było to w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX w. stanowisko prekursorskie na tle ówczesnej powszechnej opinii środowisk politycznych polskiej emigracji niepodległościowej w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych.
Jeśli chodzi o stosunek do Związku Radzieckiego, początkowo był zwolennikiem walki przeciwko ZSRR „na wszystkich dostępnych nam polach i w każdej dostępnej nam formie”, jednakże w latach późniejszych uznał stosowanie metod siłowych za bezcelowe, nieskuteczne. Dał wyraz przekonaniu, iż zmiany zachodzące w imperium w konsekwencji muszą doprowadzić do jego rozpadu. Zauważał jednak, że problem rosyjski w dalszym ciągu będzie dla Polski aktualny i wymagający rozwiązania. Proponował „demokratyzację” ZSRR, swoisty „eksport europejskości”, co miałoby neutralizować zgubne skutki mechanizmów komunizmu, zarówno wewnątrz imperium, jak i w państwach satelickich. Tego zadania miała się podjąć Polska jako państwo najbardziej zbliżone do Zachodu – zarówno pod względem geograficznym, jak i kulturowym.
W 1974 na łamach „Kultury” sformułował, wraz z Jerzym Giedroyciem, fundamentalną dla polskiej myśli politycznej koncepcję, iż suwerenność Ukrainy, Litwy i Białorusi jest czynnikiem sprzyjającym niepodległości Rzeczypospolitej, natomiast zdominowanie tych krajów przez Rosję otwiera drogę do zniewolenia także Polski.
Z redaktorem Jerzym Giedroyciem wymienił ponad 3000 listów. Był również tłumaczem języka angielskiego .
== Przypisy ==
„Historia góruje nad współczesnością, tak jak ojciec góruje nad swym nieletnim synem.”
Rosyjski „kompleks Polski” i obszar ULB
Źródło: Michał Kopczyński, Alvydas Nikžentaitis, Dialog pamięci, „Mówią Wieki” http://www.mowiawieki.pl/index.php?page=artykul&id=514
Rosyjski „kompleks Polski” i obszar ULB
Źródło: Daniel Beauvois, Kres kresomanii!, „Gazeta Wyborcza”, 8–9 września 2012.
