John Irving: Na czasie cytaty (strona 2)

„Dorsey Standish też nie jest „typowy dla świata” – jest wrażliwy w sprawach miłości do żony i dzieci; pospołu z Bensenhaverem są uważani za nieprzystosowanych do życia na tej planecie. Tu się liczy odporność”

„Dopiero teraz zobaczyłem, ile ojca kosztował smutek.
– Piątą klepkę – mawiała potem Franny.”

„Wynajęła małe mieszkanko, co wywołało nową lawinę irygatorów ze strony matki i zdrowotnego obuwia ze strony ojca. Widocznie rozumowali tak: skoro już ma być kurwą, to niech przynajmniej będzie kurwą czystą i właściwie obutą.”

„Dopisałeś szczęśliwe zakończenie. Pomyślałem, że chyba niezupełnie. Ale wiedziałam, że uwzględniając wszystkie okoliczności – smutek, nieszczęście, miłość – sprawy mogły się potoczyć znacznie gorzej.”

„Była już zresztą prawie wolna – ale jeszcze niezupełnie, jeszcze nie wtedy.”

„Mijaj zdrów otwarte okna.”

„Ale on nie myślał; w każdym razie niewiele.”

„Żyjąc wystarczająco długo, stajemy się karykaturami samych siebie.”

„Kiedy już zgubili wszystkich sędziwych uczestników pogrzebu, Bodger zabrał Garpa do baru Bustera na kawę. Najwyraźniej uznał, że Garp wieczorem zmienia płeć, a w ciągu dnia nazwisko.”

„Sprawiedliwość to prawdziwy rarytas i trzeba się nim delektować.”

„Ludzie są bezradni wobec losu, są ofiarami czasu. I własnych uczuć…”

„Wszystko może smakować jak jedzenie, jeżeli jest dobrze przyprawione.”

„Musisz się nabawić na tym punkcie nieuleczalnej obsesji.”

„(…) spytałem Franny, czy jej czegoś nie przynieść.
– Nie, dziękuje – odparła szeptem. – Przynieś mi tylko wczoraj i prawie całe dziś. Chcę je mieć z powrotem.”

„Wyobrażać sobie coś to lepiej niż pamiętać.”

„Chyba między innymi dlatego jest to najcudowniejszy bar na świecie, że człowiek może tam być tak nieszczęśliwy, jak tylko chce, i nie poczuje się niezręcznie.”

„Garp czuł, jak mu się zaciska gardło. Dostrzegł w niej jedno z tych nieszczęsnych dzieci, o których czytał – dzieci pozbawionych przeciwciał, bez naturalnej bariery immunologicznej. Jeśli się ich nie trzyma w plastikowych workach, umierają na pierwsze lepsze zaziębienie. Miał przed sobą Ellen James z Illinois, wyjętą z worka.”

„Plany, plany, plany – jakżeż lubimy planować przyszłość, jak gdyby była pewna niczym amen w pacierzu!”

„Frank, ja i cała reszta przekonaliśmy się później, że był to po prostu kolejny transport smutku, ale zagadka przez pewien czas nie dawała nam spokoju.”