James Hillman – amerykański psycholog mieszkający w Connecticut. Nawiązywał krytycznie do psychologii Carla Gustava Junga. Jego psychologia jest nazywana politeistyczną. Rozwijana przez niego od przeszło czterdziestu lat psychologia archetypowa wyrasta w pewnej mierze z dokonań Carla Gustava Junga , jakkolwiek – w swej zasadniczej części – zawiera wątki wobec nurtu analitycznego zdecydowanie krytyczne.
Głównym źródłem inspiracji była dla Hillmana filozofia – poczynając od Heraklita, przez Platona, Plotyna, Proklosa, Ficina , Vico, Duranda, Bachelarda czy Corbina. Korzystając obficie z dorobku wspomnianych myślicieli stworzył Hillman niezwykle interesującą i oryginalną koncepcję, która całkiem słusznie bywa często stawiana – jako autonomiczna propozycja – w jednym rzędzie z psychoanalizą Freuda i psychologią analityczną Junga.
Pojęcie duszy to centralny temat wszystkich właściwie dzieł Jamesa Hillmana. Próżno jednak szukać u niego jakiejś jednoznacznej, przeprowadzonej zgodnie z drobiazgowymi wymaganiami definicji tego terminu . Hillman powiada jednak wielokrotnie, że dusza jest bazowym obrazem i podstawową metaforą każdej prawdziwej psychologii. „Mówiąc o duszy”, pisze, „mam przede wszystkim na myśli pewną perspektywę, a nie substancję; raczej punkt widzenia, a nie rzecz samą”. W innym miejscu dodaje, że dusza, to „nieznany czynnik, który przemienia zdarzenia w przeżycia i umożliwia doświadczenie miłości”. Charakteryzuje też duszę, pisząc o jej intymnym związku ze śmiercią i patologią, o jej religijnej proweniencji i o jej imaginatywnej, obrazowej naturze.
Istotne miejsce w rozważaniach Hillmana zajmuje temat duszy świata, anima mundi – psychologia zatem nie powinna ograniczać się do jednostek, lecz poszukiwać przejawów psyche wszędzie, w dosłownym sensie tego słowa.
Wikipedia