Jacek Sempoliński: Człowiek

Odkryj ciekawe cytaty na temat człowiek.
Jacek Sempoliński: 8   Cytatów 0   Polubień

„Moja twórczość przy użyciu środków tradycyjnych, jakimi są farba, kredka, ołówek, w porównaniu z pracami młodych artystów jest nazbyt estetyczna i elegancka. Zresztą jak w ogóle w sztuce nieposługującej się słowem powiedzieć: „ten człowiek jest bezbronny”? Jak powiedzieć coś o bezbronności, nie pokazując jej w całej jej ohydzie? Jest w życiu człowieka coś ohydnego. Ciało jest ohydne. Śmierdzi.”

Jacek Sempoliński

Źródło: Dorota Jarecka, Rozmowa z malarzem Jackiem Sempolińskim http://wyborcza.pl/1,75475,1013055.html, wyborcza. pl, 11 września 2002.

„Dlaczego sztuka i twórczość zbliżają się do antropologii? Co w twórczości artystycznej upoważnia do tego, żeby włączyć ją w ten obszar antropologii? Otóż uważam, że twórczość jest rzeczą podwójną. Mamy tu do czynienia z dwoma zjawiskami: przyczyny, pochodzenie, źródła twórczości, sztuki oraz ich istnienie w obiegu ludzkim, szerszym. Mogę powiedzieć, że ta podwójność, leżąca u podstaw aktu twórczego, istnieje pewno we wszystkich dziedzinach sztuki, ale ja biorę odpowiedzialność za słowo w dziedzinie malarstwa. U podstaw leżą więc jak gdyby dwa sprzeczne motywy: po pierwsze twórczość jako taka, jako jedna z sił władających człowiekiem, jako przedstawicielem gatunku, oraz coś innego, to znaczy coś, co nie jest twórczością, a co jest rzeczywistością, oczywiście w szerszym rozumieniu rzeczywistością, której człowiek sam jest częścią. W której istnieje. Z tych dwu źródeł twórczość czerpie swoje soki. Rzeczywistość otaczająca, w której człowiek tkwi i jest nią przeniknięty jest siłą, oraz ta już szczególna i poszczególna w człowieku siła, jaką jest twórczość, też jest siłą sprawczą. Z tych dwu sił powstaje kreacja artystyczna.”

Jacek Sempoliński

Źródło: Zbigniew Benedyktowicz, O „Epitafium i siedmiu przestrzeniach”, Polska Sztuka Ludowa Konteksty 1993 t. 47 z. 1, s. 19.

O sztuce , O rzeczywostości , O sile , O malarstwie

„Mądry, skupiony, poważny, a zarazem obdarzony finezyjnym poczuciem humoru. Precyzyjny, powściągliwy, zamknięty w sobie, małomówny, ale zawsze trafiający w sedno, wyrozumiały i wierny w przyjaźni, Jacek Sempoliński emanował wewnętrzna siłą, magnetyzmem, który przyciągał do niego ludzi; wielu z nich wzbogacił intelektualnie swoja myślą. Przez całe życie pielęgnował kulturę duchową i umysłową, trudził się poszukiwaniem sensu, od najmłodszych lat bezwarunkowo ulegał tej sile władającej człowiekiem, którą nazywamy twórczością.”

Jacek Sempoliński

Źródło: Aleksandra Melbechowska-Luty, Sen http://www.dwutygodnik.com/artykul/4030/, Dwutygodnik.com nr 93/2012.

O życiu , O przyjaźni , O ludziach , O poszukiwaniu