Farah Pahlawi: Szach

„To był wielki dzień. Gdy dowiedzieliśmy się, że szach w drodze powrotnej z Azerbejdżanu będzie przejeżdżał przez Teheran, wyszliśmy na ulice, aby go pozdrowić radosnymi okrzykami. Całe miasto było poruszone. Trasa przejazdu szacha wiodła aleją, przy przecznicy której mieszkaliśmy. Przy skrzyżowaniu znajdowały się garaże, na które się wgramoliliśmy. Ludzie stali ciasno stłoczeni, krzyczeli i bili brawo. W końcu nadjechał, i był to imponujący widok dla ośmioletniego dziecka, którym byłam.”

Farah Pahlawi

o tym, kiedy pierwszy raz zobaczyła Mohammada Rezę Pahlawiego jako 8-letnia dziewczynka w 1946.
Źródło: Ulrike Grunewald, Słynne rywalki, czyli gra o miłość, pieniądze i władzę, op. cit., s. 112.

O miłości , O pieniądzach , O dzieciach , O ludziach

„Nie, nie ma żadnego nowego mężczyzny. Szach był moją wielką miłością. Przeżyć jego śmierć było dla mnie wielką udręką. Nie zdobyłam się na rozstanie z jego rzeczami osobistymi. W mojej szafie wiszą jego ubrania i mundury. We wszystkich mieszkaniach stoją zdjęcia, pamiątki. On żyje dla mnie nadal…”

Farah Pahlawi

Źródło: Erich Schaake, Kobiety dyktatorów, op. cit., s. 116–117.

O śmierci , O kobietach , O udręce

„Kiedy szach mnie koronował, miałam wrażenie, jakby koronował zarazem wszystkie Iranki.”

Farah Pahlawi

Źródło: Jean des Cars, Reza II, ostatni szach w: Ostatnie dni dyktatorów, tłum. Anna Maria Nowak, wyd. Znak Horyzont, Kraków 2014, s. 140.

O wrażeniach

„Gdy się było żoną takiego człowieka jak szach, nie można brać pod uwagę nikogo innego. Jestem wdzięczna za wspaniałe dzieci, które szach mi pozostawił (…) Czekam na dzień, gdy będę mogła znów żyć w Teheranie i sprowadzić do ojczyzny prochy mego męża…”

Farah Pahlawi

Źródło: Erich Schaake, Kobiety dyktatorów, tłum. Roman Niedballa, wyd. Videograf II, Katowice 2004, s. 118.

O kobietach , O dzieciach , O czekaniu , O ojczyźnie