Erwin von Witzleben niemiecki feldmarszałek.
Pochodził z turyńskiej rodziny o tradycjach wojskowych. Ukończył pruską szkołę kadetów i 22 czerwca 1901 roku w stopniu podporucznika rozpoczął służbę w legnickim 7 Pułku Grenadierów im. Króla Wilhelma I. W 1910 awansowany na porucznika.
Na początku I wojny światowej służył jako adiutant w 19 Rezerwowej Brygadzie Piechoty. W październiku 1914 awansowany na kapitana objął stanowisko dowódcy kompanii w 6. Rezerwowym Pułku Piechoty. Później awansował na dowódcę batalionu w tym samym pułku i brał udział w bitwie pod Verdun oraz w walkach we Flandrii i Szampanii. Poważnie ranny, został odznaczony Krzyżem Żelaznym. Po kuracji w szpitalu przechodzi szkolenie w Sztabie Generalnym i kończy udział w wojnie na stanowisku sztabowym w 121 Dywizji Piechoty.
W okresie międzywojennym na stanowiskach dowódczych w Reichswehrze. W roku 1931 promowany na pułkownika, obejmuje stanowisko dowódcy 8 Pułku Piechoty we Frankfurcie nad Odrą.
W 1934 roku awansowany na generała majora , obejmuje dowództwo 3 Dywizji Piechoty w Poczdamie. Wkrótce potem zostaje dowódcą III Okręgu Wojskowego , a następnie III Korpusu Armijnego. W 1936 osiąga stopień generała piechoty .
Był przeciwnikiem nazistów i po nocy długich noży domagał się śledztwa w tej sprawie, w wyniku czego popadł w niełaskę Hitlera. W 1938 brał udział w planowaniu zamachu stanu organizowanego przez Ludwiga Becka, Ericha Hoepnera, Carla-Heinricha von Stülpnagela i szefa Abwhery Wilhelma Canarisa. W wyniku korzystnych dla Niemiec postanowień traktatu monachijskiego do zamachu stanu nie doszło. Podobnie zakończyła się próba zamachu organizowana przez Kurta von Hammerstein-Equord.
We wrześniu 1939 von Witzleben dowodził 1. Armią strzegącą zachodniej granicy Niemiec. W kampanii francuskiej 1940 roku armia ta działała w ramach Grupy Armii „C”, której zadaniem było przełamanie linii Maginota. Po sukcesie tej operacji, odznaczony Krzyżem Rycerskim i awansowany na feldmarszałka 19 lipca 1940. W 1941 mianowany naczelnym dowódcą wojsk niemieckich na Zachodzie,
jednak na początku 1942 ustąpił ze stanowiska ze względu na problemy zdrowotne. Brał udział w przygotowaniach do zamachu 20 lipca. W związku z tym został zatrzymany przez Gestapo, wydalony z Wehrmachtu i 7 sierpnia postawiony przed Trybunałem Ludowym pod przewodnictwem sędziego Rolanda Freislera, zaprzysięgłego zwolennika nazizmu, który skazał go na śmierć. Celem upokorzenia von Witzlebena, przed wprowadzeniem na salę sądową pozbawiono go paska i szelek od spodni, przez co składając wyjaśnienia przed sądem musiał przytrzymywać sobie rękami spodnie . Wyrok wykonano 8 sierpnia 1944 w więzieniu Plötzensee, poprzez powieszenie na strunie fortepianowej.
Wikipedia
do Rolanda Freislera, który był sędzią na procesie Witzlebena za udział w spisku 20 lipca.
Źródło: Curt Riess, Procesy, które poruszyły świat. Od antyku do XX wieku, tłum. Paweł Piszczatowski, Wydawnictwo Jeden Świat, Warszawa 2006, ISBN 978-83-89632-29-6, s. 379.
