Anna Dymna: Nie Żyje

Anna Dymna jest polska aktorka. Odkryj ciekawe cytaty na temat nie żyje.
Anna Dymna: 29   Cytatów 1   Polubienie

„Niezależnie od czasów potrzebujemy przyjaciela, kogoś, kto nam na pewne sprawy zwróci uwagę, a inne wytłumaczy. Poeci potrafią tak pięknie zadawać pytania, tak umiejętnie oswajają różne problemy. Człowiek nie czuje się samotny, a poza tym jak się słucha poezji, to trzeba się na chwilę zatrzymać. Choćby przez ten moment inaczej się oddycha. Myśli się o sprawach istotnych: o życiu, o osobach bliskich, ale też tych mniej znanych, które są tuż obok, a może tylko minęły się z nami. W poezji jest to wszystko. Jest też to, co nas boli, czego się boimy. Odnajdując to, człowiek nie czuje się samotny ze swoimi lękami i bólem, który gdzieś tam w sobie nosi.”

Anna Dymna
O myślach , O myśleniu , Pytanie

„Nie można pomagać komuś po coś. Pomaga się z potrzeby serca i tak naprawdę zawsze robi się to dla siebie. Jeden dojrzewa do tej myśli wcześniej, drugi później, trzeci pewnie zbyt późno. Oczywiście wolałabym pracować z osobami niepełnosprawnymi bez rozgłosu. Tyle że na tę działalność trzeba zdobywać pieniądze i mnie, jako osobie publicznej, przychodzi to łatwiej (…) Pomoc innym jest oczywiście moją formą spłacania długu. Również wobec kolegów z teatru, którzy, kiedy znalazłam się w dramatycznej sytuacji, bardzo mi pomogli. Bez nich na pewno bym sobie w życiu nie poradziła.”

Anna Dymna

Źródło: „Rzeczpospolita”, 19 grudnia 2003

O pieniądzach , O myślach , O pomocy , O myśleniu

„Żyłam zafascynowana Wieśkiem [Dymnym]. Robiliśmy wszystko razem. Razem stawialiśmy ściany, zbijaliśmy meble, szyliśmy moje stroje, cieszyliśmy się drobiazgami. Jak w transie – nie spaliśmy całymi nocami, ja czytałam mu na głos książki, on uczył mnie rysować. Kochaliśmy się i nic więcej nie miało znaczenia.”

Anna Dymna

Źródło: Aleksandra Szarłat, Pokochać potwora, „Sztandar Młodych” nr 187, 24–26 września 1993

O książkach , O czytaniu , O nocy , Kochać się

„W teatrze kocham poezję, tajemnicę stwarzania niepowtarzalnych światów, możliwość kumulowania znaczeń i energii, która pomoże mi się odnaleźć w życiu, zrozumieć lepiej człowieka, czyli także siebie.”

Anna Dymna

Źródło: „Ad Spectatores”, 7 marca 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/wtim.htm

O tajemnicy , O świecie , Kochać się

„W mieście, w którym strasznie szybko się żyje, które stawia tyle wymagań i tak bardzo człowieka eksploatuje, chwila refleksji, głębszego oddechu, haustu świeżego powietrza, tym bardziej jest potrzebna.”

Anna Dymna

Źródło: Chwile innego oddechu, „Rzeczpospolita”, 24 stycznia 2011 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/26720

O czytaniu

„Zachwycamy się pozornym pięknem. Ta obsesja doprowadza tylko do tego, że dziewczyny mają bulimię i nerwicę. „Masz być piękna, szczupła, smukła!” – one są tym zaszczute. Ja teraz znam najpiękniejszych ludzi na świecie, bo prawdziwe piękno jest gdzie indziej. Ten jest piękny, w którym się pali, który ma pasję, miłość. Ile taki sparaliżowany chłopak wie o życiu! Bo inaczej patrzy. Siedzi przykuty do wózka i dopiero widzi, jakie niezwykłe jest życie. A my tego nie wiemy, bo najczęściej zajmujemy się głupotami. Oczywiście czasem po nocach płaczę, boję się, Boże, co ja sobie wzięłam na głowę! Przecież jestem tylko kimś zwyczajnym…”

Anna Dymna

Źródło: „Dziennik Zachodni”, 25 listopada 2005 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/patrzecs.htm

O miłości , O życiu , O Bogu , O ludziach

„Byłam na polach, tam jest Przystanek Jezus, więc szli księża i ludzie coś śpiewali, tu był Krishna, coś tańczyli, coś tam rozdawali. (…) Strasznie śmieszne rozmowy przeprowadzałam, tak jakbym z moim dzieckiem rozmawiała. Jeden taki: „Jezu, ja chyba panią znam”. „Co ty, człowieku, ja już dawno nie żyję”, „Naprawdę?!””

Anna Dymna

Ale to było sympatyczne.
Źródło: Jerzy Owsiak, Jan Skaradziński, Przystanek Woodstock. Historia najpiękniejszego festiwalu świata, Warszawa 2010

O dzieciach , O ludziach , O historii , O śpiewie

„To nie jest proste. Gdy wracam z rozmów z ludźmi, którzy mają Huntingtona, to widzę, jak oni umierają z pełną świadomością. A ja z nimi rozmawiam. I czasem nawet sama nie wytrzymuję. No bo jak człowiek wie o tym, że powolutku będzie tracił mózg, nie będzie mógł się ruszać i prawdopodobnie wkrótce odejdzie, tymczasem przy mnie jest wesoły i uśmiechnięty, to sama zastanawiam się: „Boże, ale o czym ja będę z tobą rozmawiać?”. A on na to: jakże o czym? O pięknych momentach życia – o tym, że mogę jeszcze ruszać dłonią i trzymać aparat.”

Anna Dymna

pytana, jak radzi sobie z przenikaniem się światów studentów, z którymi pracuje i niepełnosprawnych.

O Bogu , O świecie , O odejściu , O czasie